Η μύγα

Ο κ.Κ. ρίχνει μια τελευταία ματιά στον καθρέφτη του προθαλάμου. Έχει μια τρίχα στο πέτο. Την πιάνει με προσοχή ανάμεσα στο δείκτη και τον αντίχειρα και πηγαίνει στην κουζίνα. Πατάει το πεντάλ του σκουπιδοτενεκέ και την αφήνει να πέσει μέσα στη μαύρη σακούλα. Επιστρέφει στον προθάλαμο. Ισιώνει το σακάκι του και ξανακοιτάζεται. Τα ρούχα του καλοσιδερωμένα, τα παπούτσια γυαλισμένα, τα λιγοστά γκρίζα μαλλιά χτενισμένα με επιμέλεια προς τα δεξιά για να κρύβουν το γυμνό του κρανίο.
«Φεύγω» αναγγέλλει με φωνή αρκετά δυνατή για να ακουστεί. Βγαίνει στο κατώφλι και, κλείνοντας την πόρτα πίσω του, κάνει κρυφά το σταυρό του. Η μητέρα του ήταν πολύ θεοσεβούμενη. Κάθε Κυριακή, όταν ήταν μικρός, τον έπαιρνε μαζί της στην εκκλησία. Κάθε φορά που κάθονταν στο τραπέζι, έπρεπε να κάνουν το σταυρό τους, πριν αρχίσουν να τρώνε. "Ευλογημένος ο Θεός που έχουμε φαϊ στο τραπέζι μας και σήμερα". Τώρα ο σταυρός κάθε φορά που ξυπνάει, φεύγει από το σπίτι, πηγαίνει σε κάποιο σημαντικό ραντεβού, τακτοποιεί τα συρτάρια του, τρώει το μεσημεριανό του, πέφτει να κοιμηθεί, είναι ο ομφάλιος λώρος που τον δένει ακόμα με το αγαπημένο πρόσωπο. Η μητέρα πέθανε πριν δέκα χρόνια.
Κατευθύνεται προς τη στάση. Τα βήματά του αργά και μετρημένα, οι ώμοι του γυρτοί, ο χαρτοφύλακας κρέμεται από το μακρύ του χέρι, δυσανάλογο με το υπόλοιπο κορμί. Ωραία μέρα σήμερα, φυσάει δροσερό αεράκι. Συναντά έναν γείτονα. Είναι ο κ. Ν. ο ασφαλιστής, πηγαίνει κι αυτός στο γραφείο του. Κύριος καθώς πρέπει, έχει και γιο που πάει γυμνάσιο. Ο κ. Ν. τον χαιρετά κι εκείνος ανταποδίδει «Καλημέρα σας! Καλημέρα σας!»
Ο κ.Κ. αρέσκεται στην επανάληψη. Θα πει "Καλημέρα" πάνω μια φορά, όπως θα κάνει το σταυρό του, όπως θα κοιτάξει το ρολόι του. Με την επανάληψη νιώθει περισσότερο ασφαλής. Καμιά φορά, για αλλαγή, πιάνει και κουβέντα: “Τί κάνουν η σύζυγος, τα παιδιά” “Α, πήρε ο μικρός το Lower; Συγχαρητήρια. Συγχαρητήρια”. Και καθώς απομακρύνεται μουρμουρίζει “Για δες, ο Λαμπρούκος, πώς μεγάλωσε…” Και χαίρεται, λες και ο Λάμπρος είναι το δικό του παιδί. Αλλά ο δικός του γιος έχει πάρει τα πτυχία του, έχει τελειώσει τη Νομική εδώ και χρόνια κι έχει παντρευτεί.

*****

Στη στάση έχει πολύ κόσμο. Το λεωφορείο των 6.50 δεν πέρασε στην ώρα του. Ο κ. Κ. στέκεται δίπλα σε μια ξανθή κυρία, που φυσά και ξεφυσά. Δεν την έχει ξαναδεί εκεί τέτοια ώρα. Το βλέμμα του τραβάει – αθέλά του- το γεμάτο λίπος σαγόνι της. Κάποιος πρέπει να της μιλήσει για τους κινδύνους της παχυσαρκίας.
«Εχετε ώρα;» τον ρωτά η γυναίκα, στρεφόμενη ξαφνικά προς το μέρος του.
«Επτά και δύο», απαντά ο κ. Κ. Δεν ξαναμιλά κανένας τους.
Ενας τύπος μουρμουρίζει μέσα απ' τα δόντια του: “Κερατάδες, αργόμισθοι, κράτος μπουρδέλο...». Κάποιοι που τον ακούν κουνάν το κεφάλι συναινετικά. Είναι και αυτός χοντρός. Φαλακρός και χοντρός.
Tο λεωφορείο φαίνεται επιτέλους στη γωνία. Ο κ.Κ. προλαβαίνει να κοιτάξει το ρολόι του. Επτά και έντεκα. Μόλις που θα προλάβει να χτυπήσει κάρτα στην ώρα του, στη δουλειά. Γίνεται πατείς με πατώ σε για να πιάσουν όλοι θέση. Ο κ. Κ. περιμένει να περάσουν οι πολλοί και μπαίνει με τους τελευταίους. Ακυρώνει το εισιτήριό του και πιάνεται από το χερούλι. Δεν τον πειράζει που θα κάνει όρθιος τη διαδρομή, το γραφείο δεν είναι και τόσο μακριά. Εξάλλου τα καθίσματα έχουν μικρόβια.
“Γιατί δεν ήρθε το λεωφορείο στην ώρα του; Τώρα είναι περασμένες εφτά, αν με απολύσουν, ποιος θα με αποζημιώσει;" Ο χοντρός και φαλακρός τύπος έχει πιάσει καυγά με τον οδηγό. Ο κ. Κ. νιώθει δυσφορία. Δεν του αρέσει να είναι μάρτυρας σε καυγάδες. Δε θυμάται να έχει τσακωθεί ποτέ στη ζωή του.
Το κακό είναι που και οι άλλοι συμφωνούν. "Θα διαμαρτυρηθούμε" και "Τί πράγματα είναι αυτά". Ο χοντρός και φαλακρός φουσκώνει σα διάνος από την υπερηφάνεια. Έγινε το πρόσωπο της ημέρας. Ο οδηγός δεν απαντά κι αυτό ίσως να είναι το χειρότερο απ΄όλα. Ίσως ο κακομοίρης να κοιμήθηκε στη στάση. Και τί να εξηγήσει; Αλλά ίσως να είναι και το άλλο. Να μην καταδέχεται να απαντήσει. Γιατί απλώς απεχθάνεται τους χοντρούς και φαλακρούς τύπους. O κ. Κ. τον καταλαβαίνει απόλυτα.

*****
“Σύνολο αποσβέσεων παγίων στοιχείων μείον οι από αυτές ενσωματωμένες στο λειτουργικό κόστος ίσον…” Ο κ. Κ. είναι σκυμμένος πάνω από έναν ισολογισμό και κάνει για πολλοστή φορά τις πράξεις με το κομπιουτεράκι του. Η σχολαστικότητά του έχει σώσει άπειρες φορές το γραφείο από λάθη και άσκοπες ανατυπώσεις. Πάντα κάνει τις πράξεις με το κομπιουτεράκι του, δεν έχει εμπιστοσύνη στoυς ηλεκτρονικούς υπολογιστές.
Μπορεί να πει κάλλιστα κανείς ότι ο κ. Κ. το χαίρεται, το αποζητά, ας πούμε να βρίσκει ατέλειες και λάθη σε οτιδήποτε. Η αποστολή του σ’ αυτή τη ζωή είναι να διορθώνει τα λάθη. Ο προηγούμενος προϊστάμενός του επανειλημμένα τον παίνευε μπροστά στους άλλους υπαλλήλους “Ο κ. Κ. είναι υπόδειγμα επαγγελματικής ευσυνειδησίας. Άξιος υπάλληλος.” Του κ. Κ., που πάντοτε ήταν άνθρωπος ολιγαρκής, του έφτανε αυτό το μικρό, ταπεινό τονωτικό για να αποδίδει πάντοτε τα μέγιστα. Τι ξέρουν τώρα τα νέα παιδιά από δουλειές…αυτά κοιτάνε μόνο πώς να ξεμπερδέψουν γρηγορότερα. Πώς να νοιώσουν την ευχαρίστηση, να υπογραμμίζεις τα λαθάκια με κόκκινο στυλό, να διαλέγεις την πιο καλλιγραφική γραμματοσειρά, να μεγαλώνεις τα κενά ανάμεσα στις γραμμές για να είναι τα έγγραφα πιο ευανάγνωστα.
“Άντε, ακόμα;” Ο καινούργιος προϊστάμενος στέκεται από πάνω του.
Ένας νεαρός με φουντωτά μαλλιά που περπατά πάνω κάτω νευρικά. Αυτός είναι διαφορετικός, τραχύς, γεμάτος αυτοπεποίθηση. Ο δρόμος για την επιτυχία είναι ένας ατέρμονος στίβος ταχύτητας και άνθρωποι σαν τον Κ., αργοί και μεθοδικοί, του κόβουν τη φόρα. Την προηγούμενη εβδομάδα έλεγε στο διευθυντή: «Ο κ. Κ. είναι βεβαίως τόσα χρόνια μαζί μας, υπάλληλος πιστός στις αξίες της εταιρίας, αλλά…τρενάρει όλο το τμήμα με τους ρυθμούς του. Δεν μπορεί πια ν’ ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις. Είναι μεγάλος άνθρωπος κιόλας…" Ο διευθυντής έκοψε τον προϊστάμενο με μια κίνηση του χεριού, χωρίς να τον αφήσει να ολοκληρώσει. Μαζί με τον κ. Κ. ανδρώθηκε κι αυτός στην εταιρία, δε θα άφηνε έναν νεοφερμένο να του κάνει υποδείξεις. Όλα αυτά τα διηγήθηκε στον κ. Κ. με έξαψη η ιδιαιτέρα του διευθυντή που κρυφάκουγε, ιδιαιτέρως ικανοποιημένη με το πάθημα του «αντιπαθητικού ξερόλα». Και ο κ. Κ., με την ήρεμη εγκαρτέρηση που ανέκαθεν τον χαρακτήριζε, συνέχισε την τέλεια δουλειά του.

Κάτι όμως είχε σπάσει.

"Θα σας παραδόσω τον ισολογισμό σε δέκα λεπτά", ενημερώνει τον προϊστάμενο, δίχως να σηκώσει το κεφάλι.

*****
Άλλη μια κουραστική μέρα τελείωσε. Ο κ. Κ. περπατά αργά προς το σπίτι.. Κατέβηκε μια στάση πιο πριν από την κανονική για να περπατήσει. Του το ‘χει συστήσει ο γιατρός για άσκηση.
Αυτή τη φορά όμως νιώθει καταβεβλημένος. Το κεφάλι του είναι βαρύ και η αναπνοή του δύσκολη. Έπρεπε να είχε πάει κατευθείαν σπίτι.
Η αλήθεια είναι ότι είναι κουρασμένος. Κάτι τέτοιες στιγμές θυμάται ότι έχει να πάει χρόνια διακοπές. Και η γυναίκα του, πολύ υπομονετική κατά τ’ άλλα, έχει αρχίσει να παραπονιέται τελευταία. Να φύγουν για λίγο απ’ την πόλη, να πάνε σ’ ένα παραθαλάσσιο μέρος, να ηρεμήσουν και να ξεσκάσουν κι αυτοί σαν άνθρωποι.
Αυτό είναι που χρειάζεται: ξεκούραση.
Μόλις μπαίνει στο σπίτι, του έρχεται στη μύτη η μυρωδιά από κοτόπουλο με πατάτες που σιγοψήνεται στο φούρνο. Το αγαπημένο του φαγητό. Πηγαίνει στην κρεβατοκάμαρα να αλλάξει. Βάζει τις γαλάζιες μεταξωτές πιζάμες του. Για να πάρει έναν υπνάκο μετά το φαϊ. Πηγαίνει στην κουζίνα και παίρνει θέση στο τραπέζι. Η γυναίκα του έχει βγάλει τώρα το ταψί από το φούρνο και το έχει βγάλει στη βεράντα για να κρυώσει λίγο. Τώρα, με γυρισμένη την πλάτη, κόβει τη σαλάτα δίπλα στο νεροχύτη. Έχει στρώσει καθαρό τραπεζομάντηλο. Λευκό, με πράσινα καρό.
Εκείνη τη στιγμή ο κ. Κ. παρατηρεί μια μύγα πάνω στο τραπέζι.
Η μύγα περιφέρεται δήθεν αμέριμνη, αλλά ο κ. Κ. ξέρει ότι είναι σε επιφυλακή, με όλα τα μάτια της ανοιχτά. Περπατάει ακριβώς πάνω στη γραμμή του πράσινου καρό, σα σχοινοβάτης.
Ο κ. Κ. την κοιτάζει, περιμένοντας υπομονετικά να κάνει το λάθος. Περιμένει πότε θα μπει ΜΕΣΑ στο τετράγωνο.
Η μύγα, σα να μυρίζεται τις διαθέσεις του, εξακολουθεί τη σχοινοβασία της. Ακριβώς πάνω στην πράσινη γραμμή. "Έλα, μπες στο τετραγωνάκι...Μπες στο άσπρο τετραγωνάκι". Η δύναμη της υποβολής. Η δύναμη της θελήσεως.
Η μύγα κάνει το λάθος. Μπαίνει στο τετράγωνο. Με μια γρήγορη κίνηση, ο κ. Κ. την παγιδεύει μέσα σ’ ένα διάφανο ποτήρι του νερού. Μένει να χαζεύει τη μύγα που χτυπιέται αλαφιασμένη στα τοιχώματα της γυάλινης φυλακής της.
«Θα φας το φαγητό σου ή θα κάθεσαι εκεί να παίζεις με τη μύγα;» ακούγεται ξαφνικά η φωνή της γυναίκας του. Ο κ. Κ. σηκώνει σιγά-σιγά το ποτήρι. Η μύγα τώρα είναι πολύ ζαλισμένη για να μπορέσει να πετάξει. Ο κ. Κ. απλώνει αστραπιαία το χέρι, και με μια κομψή κι επιδέξια κίνηση, λιώνει τη μύγα. Ακριβώς ανάμεσα στο δείκτη και στον αντιχείρα.