Ο σκοπευτής

Tη βλέπει να διασχίζει τρεχάτη το δρόμο, να προχωρά βιαστικά στο πεζοδρόμιο και να ρίχνει το βάρος της πάνω στη τζαμένια πόρτα. Επιταχύνει κι αυτός το βήμα του. Την προλαβαίνει στο ασανσέρ.

«Καλημέρα» της λέει.
«Καλημέρα, τι κάνετε;» του απαντάει εκείνη, μάλλον αφηρημένα. Κοιτάζει με αγωνία το φωτεινό πίνακα του ασανσέρ που δείχνει τους ορόφους. Ο θάλαμος έχει κολλήσει στον τρίτο.
Αυτός μένει να περιεργάζεται τη μεταλλική αγκράφα της τσάντας της. Μετά τις άκρες των παπουτσιών του. Το ασανσέρ έχει φτάσει. Της κάνει χώρο να περάσει πρώτη κι εκείνη τον ευχαριστεί τώρα με ένα χαμόγελο.

Έχουν αργήσει. Ο προϊστάμενος σύμφωνα με την προσφιλή του μέθοδο, δεν τους κάνει παρατήρηση - τους ρίχνει απλώς επιτιμητικές ματιές. Ο κ. Ν. κάθεται στο γραφείο του. Κι εκείνη κάθεται στο δικό της, στρώνοντας την πλισέ φουστίτσα της για να μην τσαλακωθεί. Από τη θέση που κάθεται, ο Ν. μπορεί να βλέπει το προφίλ της.

Ο Ν. σηκώνει αμέσως το ακουστικό για να μη χάσει άλλο χρόνο: «Καλημέρα σας, σας τηλεφωνώ από τις ασφάλειες ζωής…θα σας ενδιέφερε να κανονίσουμε ένα ραντεβού;».
Οι ώρες περνούν αργά. Κανένας δεν ενδιαφέρεται. Αλλοι αρνούνται ευγενικά, άλλοι, λίγοι ευτυχώς, του κλείνουν το τηλέφωνο στα μούτρα. Ο προϊστάμενος γκρινιάζει ότι δε θα φτάσουν και πάλι το στόχο του μήνα. Μία συνηθισμένη, μουντή Δευτέρα.

Κι όμως ο Ν. την περίμενε πώς και πώς αυτή τη Δευτέρα. Γιατί πέρασε ένα ολόκληρο Σαββατοκύριακο χωρίς να τη δει.

Εκείνη μιλάει στο τηλέφωνό της χαμηλόφωνα. Κάθε φορά που σηκώνεται για να πάει στο φωτοτυπικό, περνώντας υποχρεωτικά μπροστά από το γραφείο του, αφήνει πίσω της ένα συννεφάκι από γλυκό άρωμα. Το πρωί στο ασανσέρ, το άρωμά τον τύλιξε σαν αγκαλιά. Τα μαλλιά της τα έχει σηκώσει ψηλά για να μην την ενοχλούν στη δουλειά. Ξανθές τουφίτσες που ξεφεύγουν απ΄το κοκκαλάκι πλαισιώνουν τον κατάλευκο, λεπτό λαιμό της. Έχει τόσο λεπτεπίλεπτο λαιμουδάκι που θα μπορούσε να σπάσει. Με ένα κρακ.

*****

Η γυναίκα του έφτιαξε κοτόπουλο με μπάμιες. Ο Ν. τρώει ανόρεχτα.

Στις δώδεκα η ώρα που είχαν διάλειμμα, της έφερε καφέ από το κυλικείο. Γαλλικό μέτριο με γάλα. "Κανένας κόπος, αφού θα κατέβω, ούτως ή άλλως". Το μεσημέρι που σχολάγανε, βιάστηκε να κλείσει τα συρτάρια του γρήγορα γρήγορα για να την προλάβει και πάλι στο ασανσέρ. Κάτω δεν την περίμενε κανένας. Της πρότεινε να την πετάξει κάπου με το αμάξι, αν ήθελε. Εκείνη αρνήθηκε με ένα χαμόγελο «Όχι, ευχαριστώ, θα πάρω το λεωφορείο. Δε μένω άλλωστε μακριά». Αυτός ταράχτηκε λίγο. Ελπίζει να μην τον παρεξήγησε.

Τελειώνει το φαί του και σκουπίζει τα λάδια απ΄το στόμα του. «Πάω λίγο να πέσω», ανακοινώνει. «Θα κοιμηθείς; Δε θα πας το παιδί στο κολυμβητήριο;», αναφωνεί η γυναίκα του.

Γαμώτο, ο γιος του σήμερα έχει προπόνηση. Το είχε ξεχάσει. Είναι βέβαια αρκετά μεγάλος για να πηγαίνει και μόνος του, αλλά δεν τον έχει συνηθίσει μέχρι τώρα σε τέτοιες ελευθερίες.

Κρίμα. Τώρα θα ήθελε να πάει λίγο να ξαπλώσει. Οχι για να κοιμηθεί. Για να ονειρευτεί λίγο, με τα μάτια ανοιχτά.

*****

Κάθεται στην ξύλινη κερκίδα. Φυλάει το σάκο και το μπουρνούζι του Λάμπρου που ετοιμάζεται για κούρσα 100 μέτρα πρόσθιο. Πριν ακουστεί το σφύριγμα, ο μικρός γυρίζει και τον κοιτάζει με βλέμμα λίγο αβέβαιο. Ο Ν. του κάνει το σημείο της νίκης.

Το σφύριγμα ακούγεται και τα παιδιά πέφτουν στο νερό. Ο Ν. κοιτάζει το γιο του πώς σκίζει τα νερά. Όμορφο αγόρι, ψηλό και δεμένο. Και είναι πολύ καλός. Ειδικά στο πρόσθιο. Ο προπονητής του θα τον χρησιμοποιήσει σε πανελλήνιους αγώνες, έτσι του είπε την Παρασκευή.

Τώρα είναι τρίτος και βάζει τα δυνατά του να καλύψει την απόσταση που τον χωρίζει από τους δυο πρώτους.

Ξαφνικά ο Ν. τινάζεται απ΄τη θέση του. ΤΗ βλέπει να περνάει από μπροστά του. Δεν είναι δυνατόν!

Μα φυσικά, δεν είναι αυτή. Μια κοπέλα που απλώς της μοιάζει. Που εκείνη ακριβώς τη στιγμή βγήκε από την πισίνα των ενηλίκων. Στέκεται μπροστά του και παρακολουθεί την κούρσα των παιδιών, ενώ με αργές κινήσεις βγάζει το σκουφάκι της και περνά τα δάχτυλα μέσα από τα ξανθά μαλλιά της. Ο Ν. τη χαζεύει, έτσι όπως έχει τα χέρια πάνω από το κεφάλι. Το στήθος της τεντώνεται κάτω από το μπλε, βρεγμένο μαγιό της. Οι μυτερές θηλές της θαρρείς πως θα τρυπήσουν το ύφασμα.

«Μπαμπά με είδες, πώς τους πέρασα όλους;» Είναι ο Λάμπρος, που έχει έρθει κοντά του όλο έξαψη. Βρεγμένος κι αυτός.

«Μπράβο αγόρι μου», ο Ν. του δίνει μια χαϊδευτική καρπαζιά, κατακόκκινος. Ούτε που τον πήρε χαμπάρι, πότε τερμάτισε.

*****

Σήμερα φοράει μία πολύ κοντή φούστα κι ένα λευκό βαμβακερό μπλουζάκι που διαγράφει το κορμί της. Ο Ν. δε μπορεί να συγκεντρωθεί με τίποτα στη δουλειά.

Kάνει ασκήσεις αντοχής στον εαυτό του. Κρυφοκοιτάει το ρολόι του, να δει πόση ώρα θ' αντέξει χωρίς να κοιτάξει προς το μέρος της. Δε μπορεί να ξεπεράσει το ένα λεπτό. Είναι γελοίο. Σαν κανας μαθητάκος.

Να την, τώρα τεντώνεται. Έχει υψώσει τα χέρια πίσω από το κεφάλι της και κλείνει τα μάτια, σε μια στιγμή απολαυστικής παραίτησης. Θυμίζει αόριστα την κοπέλα στο κολυμβητήριο και ο Ν. ελπίζει πως το μυαλό του δεν του παίζει περίεργα παιχνίδια.

Ο Ν. δεν κλείνει τα μάτια, μόλο που το θέαμα τον πονάει. Ποιός νοιάζεται για το στόχο του μήνα. Σήμερα ο στόχος είναι αυτή. Κι αυτός ο σκοπευτής.

*****

Πλένει τα δόντια του στο νιπτήρα. Είναι αργά το βράδυ, η γυναίκα και τα παιδιά κοιμούνται. Ξεπλένει το στόμα του με νερό ενώ κοιτάζεται στον καθρέφτη.

Και γαμώ τους σκοπευτές. Εχει ήδη αρχές φαλάκρας. Το στομάχι του τουρλώνει κάτω από τη βαμβακερή φανέλλα. Δεν μπορεί να θεωρηθεί πλέον απλώς γεμάτος. Είναι παχύς, αυτή είναι η σκληρή αλήθεια. Πρέπει να αρχίσει οπωσδήποτε δίαιτα. Ολο λέει πως θ' αρχίσει δίαιτα από Δευτέρα και όλο το αναβάλλει.

Το μόνο όμορφο που έχει πάνω του είναι τα μάτια του. Αυτά ερωτεύτηκε η γυναίκα του, έτσι τουλάχιστον του είχε πει στις αρχές της γνωριμίας τους. Καστανά, μελαγχολικά μάτια, σα σκυλίσια. Αλλά ΕΚΕΙΝΗ δεν τον κοιτάζει ποτέ κατάματα.

Ισως να ναι και καλύτερα έτσι. Εχει μαύρους κύκλους από την αϋπνία. Και μικρές μικρές ρυτίδες έκφρασης. Δεν τις είχε προσέξει νωρίτερα.

*****

"Καλημέρα σας, τηλεφωνώ από ασφάλειες..., θα σας ενδιέφερε να σας κάνουμε στο χώρο σας μια παρουσίαση των προγραμμάτων μας; Χωρίς καμία υποχρέωση". Ο υποψήφιος πελάτης ψελλίζει ένα "δεν ξέρω" και ο Ν. του κλείνει το τηλέφωνο απότομα.

Κι εκείνη μιλάει στο τηλέφωνο. Ο Ν. δε μπορεί ν' ακούσει τί λέει, γιατί έχει βάλει το χέρι της μπροστά στο στόμα. Κάπου κάπου ξεσπάει σε γελάκια.

Σίγουρα δε μιλάει με πελάτη. Αποκλείεται να μιλά με πελάτη και να χαριεντίζεται έτσι. Στριφογυρνάει στην καρέκλα της ενώ ταλαντεύει τη γόβα του αριστερού της ποδιού στις άκρες των δαχτύλων.

Ο Ν. αποφασίζει να πάει στο γραφείο της "για να δανειστεί το κόκκινο στυλό της". Να δει με ποιόν διάολο μιλάει. Αλλά την ώρα ακριβώς που σηκώνεται από τη θέση του, αυτή κλείνει το τηλέφωνο.

Την υπόλοιπη ημέρα είναι αφηρημένη. Ο Ν. το καταλαβαίνει από τις ασύνδετες κινήσεις της, από τον τρόπο που χαμογελάει αναίτια, από το συμβόλαιο που καθυστερεί να φτιάξει και ο προϊστάμενος γκρινιάζει. Ο Ν. έχει γίνει όλος ένα μάτι, ένας κατασκοπικός φακός που παρακολουθεί την κάθε της κίνηση.

Χωρίς αμφιβολία, υπάρχει κάποιος στη ζωή της.

Παραξενεμένος διαπιστώνει ότι δε ζηλεύει. Αλλωστε το ήξερε ενδόμυχα, πώς είναι δυνατόν ποτέ μια γυναίκα σαν αυτή να είναι μόνη; Αντίθετα, τώρα νιώθει περισσότερη έξαψη.
Τη φαντάζεται να κάνει έρωτα. Ετσι λεπτή και μυώδης όπως είναι, θα είναι σαν αγρίμι. Οι ντροπαλές κοπελίτσες σαν αυτή κάνουν το καλύτερο κρεβάτι. Τυχερός ο λεγάμενος.
Οταν κάποια στιγμή αποκτήσουν οικειότητα, ίσως του αφήσει κάποια νύξη για την προσωπική της ζωή. Σίγουρα, τί σόι συνάδελφοι είναι.

Μέχρι τότε όμως εκείνος θα δανείζει το πρόσωπό του στο σώμα του άντρα που τη χαίρεται. Αυτό τουλάχιστον μπορεί να το κάνει.

*****

"Μα σταμάτα, με πονάς!" Η γυναίκα του τον κοιτάζει με μάτια ορθάνοιχτα. Το πρόσωπό της μια μάσκα απορίας. Ο Ν. πέφτει δίπλα της ιδρωμένος. "Συγνώμη, δεν το κατάλαβα ότι σε πόναγα".

Ομως δε λυπάται στ' αλήθεια. Με εκείνη, δε θα χρειαζόταν να δώσει εξηγήσεις. Εκείνη θα τον παρότρυνε να γίνει όλο και πιο βίαιος. Με εκείνη θα έφτανε στην κορύφωση μέσα σε πυροτεχνήματα.

Η γυναίκα του του έχει γυρίσει την πλάτη κι έχει μαζευτεί, ένα κουβάρι, στη γωνία της. Ο Ν. παρατηρεί τους σπόνδυλους στην πλάτη της, πώς διαγράφονται ολοκάθαρα.
Υποτίθεται πως πρέπει να την αγκαλιάσει, να την καθησυχάσει. Ομως δεν το κάνει.

*****

"Κύριε Ν. λυπάμαι...Γνωρίζετε πως τον τελευταίο χρόνο το τμήμα δε φτάνει τους στόχους...Η βιωσιμότητα της εταιρίας απαιτεί περικοπές προσωπικού κι εσείς είσασταν από τους νεότερους συνεργάτες μας... Θα σας ετοιμάσω συστατικές επιστολές. Είστε καλός ασφαλιστής, δε θα χαθείτε...Μπορείτε να περάσετε το μεσημέρι από το ταμείο να παραλάβετε την αποζημίωσή σας. Είναι ακριβώς όσα προβλέπει ο νόμος, μπορείτε να το διασταυρώσετε με το λογιστή σας".

Ευτυχώς δεν έχει πολλά πράγματα να μαζέψει. Μόνο η αντιγραφή των προσωπικών του αρχείων σε δισκέττες του παίρνει λίγη ώρα.

Πάνω στο γραφείο του, σ' ένα πλαστικό ποτήρι με νερό, επιπλέει ακόμα μια γαρδένια. Γι' αυτήν την είχε κόψει. Θα την άφηνε στο γραφείο της, θα έπαιζε λίγο με την απορία της, ποιός άραγε να της αφήνει λουλούδια στο γραφείο, και μετά θα φανερωνόταν: "Ξέρετε, η γαρδένια μου θυμίζει το άρωμα που φοράτε" θα έλεγε, ή κάτι χαζό όπως "Εχει η γλάστρα μας πολλές γαρδένιες και τις μοιράζω, κρίμα να μείνουν και να μαραθούν".

Αλλά δεν της την έδωσε. Και η γαρδένια που δεν ήξερε καλό πρόσθιο πνίγηκε κι έμεινε να επιπλέει, κίτρινη και άσχημη πάνω στο θολό νερό.

Ο Ν. είναι έτοιμος. Παίρνει την τσάντα του, παίρνει και το ποτήρι, και φεύγει, χωρίς να χαιρετήσει κανέναν.

Καλεί ισόγειο. Σε λίγο είναι έξω, στο φως του ήλιου.

Κοιτάζει δεξιά κι αριστερά το δρόμο και πηγαίνει στο απέναντι περίπτερο. Στριμώχνει το ποτήρι όπως όπως στον ξεχειλισμένο κάδο και διαλέγει ένα παγωτό πύραυλο από το ψυγείο. Εχει καιρό ν' αρχίσει δίαιτα. Από Δευτέρα.