Τεμαχίζοντας τη Μ.

Ανοίγει την πόρτα των γυναικείων αποδυτηρίων. Ευτυχώς είναι μόνη. Δεν έρχεται πολύς κόσμος για κολύμπι τις βραδυνές ώρες. Κοιτάζει το κλειδί που της έδωσαν στην υποδοχή. Εχει το ντουλαπάκι με αριθμό 42. Γαμώτο, πάλι της έδωσαν ντουλαπάκι κοντά στα ντους. Πρέπει να προσέχει πολύ πού πατάει από κει γιατί ο διάδρομος είναι γεμάτος νερά. Κάθε φορά που οι κοπέλες τελειώνουν το ντους, κάνουν τον τόπο μαντάρα.

Γδύνεται με γρήγορες κινήσεις. Αν ήταν κάποια άλλη μπροστά, θα χρονοτριβούσε, θα δίπλωνε τα ρούχα της με φροντίδα, θα τεντωνόταν καθώς θα τακτοποιούσε την τσάντα της στο πάνω ράφι του ντουλαπιού για να αναδειχτεί σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια το λεπτό, ντελικάτο κορμί της. Τώρα που δεν έχει σε ποιάν να επιδειχτεί αφήνει τις φιοριτούρες κατά μέρος. Ρίχνει τα ρούχα της όπως όπως στην τσάντα της, ένα μπόγο, την τοποθετεί όρθια στο ντουλαπάκι, τακτοποιεί τα γυαλιά της της μυωπίας στο ραφάκι από πάνω, κλειδώνει και πηγαίνει στα ντους, με την πετσέτα, το σαμπουάν και το κλειδί της. Ολοι οι λουόμενοι πρέπει να κάνουν ντους πριν μπουν στην πισίνα, λέει ο κανονισμός του κολυμβητηρίου.

Της Μ. της αρέσουν οι κανόνες. Της αρεσει η πειθαρχία που της επιβάλλεται. Γιατί μόνη της δε μπορεί να πειθαρχήσει στον εαυτό της. Τελειώνοντας το ντους, είναι υγρή και στάζει.
"Είμαι σα μαϊντανός έτοιμος να κοπεί στο ξύλο".

Η μητέρα της, όταν ήταν μικρή την έπαιρνε μαζί της στη λαϊκή. Πάντοτε διάλεγε στεγνά λαχανικά, όχι τα ραντισμένα με νερό που έδειχναν πιο ζωντανά, πιο φρέσκα. Οταν επέστρεφαν στο σπίτι, έπλενε καλά καλά το μαϊντανό, τον άνηθο και το σέλινο, τα άφηνε να στεγνώσουν, και μετά τα τακτοποιούσε σ' ένα μακρόστενο σιελ τάπερ. Η Μ., μεγάλη τώρα, βαριέται να κάνει όλη αυτή τη διαδικασία. Τα βάζει όπως είναι στο κάτω συρτάρι του ψυγείου, μέσα σε πλαστικές σακουλίτσες. Κάθε φορά που κόβει σαλάτα, τα βγάζει, τα πλένει και, ενώ στάζουν ακόμα, τα βάζει στο ξύλο και τα ψιλοκόβει.

Αν την έβλεπε η μητέρα της, σίγουρα δε θα το ενέκρινε καθόλου. Μπορεί μάλιστα να σκεφτόταν ότι η μη κατάλληλη προετοιμασία των λαχανικών είναι η αιτία που η Μ. δε βρήκε ακόμα γαμπρό. Η Μ. πάλι σκέφτεται το αντίστροφο. Αν είχε κάποιον να παρακολουθεί την κάθε της κίνηση, κάποιον άντρα, ΤΟΤΕ θα τα έκανε όλα σωστά. Είναι σίγουρη γι' αυτό. Πάντα τα κάνει όλα σωστά όταν έχει θεατές.

Περνά από τα ποδόλουτρα και βγαίνει στο χώρο της πισίνας. Πιάνει τα μαλλιά της με λαστιχάκι και τα τακτοποιεί κάτω από το σκουφάκι της. Πηγαίνει στο διάδρομο 3 που είναι άδειος. Παίρνει πόζα και κάνει μια θεαματική βουτιά με το κεφάλι. Με την ορμή που πέφτει, της ανεβαίνουν τα γυαλιά και, όταν ανεβαίνει ξέπνοη στην επιφάνεια, πιάνεται από το σκοινί για να τα φορέσει και πάλι κανονικά. Οχι και τόσο θεαματική συνέχεια. Για ποιόν δίνει συνεχώς παράσταση;

Αρχίζει τις απλωτές, αργά και αρμονικά. Ξέρει τέλειο κολύμπι. Το κολύμπι είναι ό,τι πρέπει γι΄αυτήν. Μοναχικό άθλημα. Ενδοσκοπικό. Κι αυτή δεν κάνει άλλη δουλειά, από το ν' αναλύεται, να τεμαχίζεται και να κοιτάζει τα κομμάτια της κάτω από μεγεθυντικό φακό, σαν εξωτικά ζωύφια.

Κομμάτια...Βιάστηκε να τελειώσει τη δουλειά της για να τον προλάβει την ώρα που θα έφευγε. Σήμερα είχε αποφασίσει να του μιλήσει. Να του ζητήσει εξηγήσεις. Γιατί την απέφευγε; Εκανε κάτι λάθος; Και στο πεζοδρόμιο τον περίμενε μια κοπέλα, ακουμπισμένη σε μια μοτοσυκλέτα. Τον φίλησε και του παραχώρησε τη μπροστινή θέση, ενώ εκείνη πιάστηκε γερά από τη μέση του. Καθώς η μοτοσυκλέττα απομακρυνόταν στο δρόμο, η Μ. ένιωσε την καρδιά της να γίνεται ένα κομμάτι πάγος και η παγωνιά απλωνόταν στα μέλη της και τα μούδιαζε.

Κι όμως, την περασμένη εβδομάδα, εκείνη ήταν που τον φιλούσε. Ηταν στο πάρτυ της εταιρίας, είχαν πιάσει μια πολυθρόνα - αυτός είχε καθήσει στην πολυθρόνα, εκείνη είχε πιει λίγο παραπάνω και κάθησε στα πόδια του - και φιλιόνταν μέχρι που το πάρτυ τελείωσε κι έμειναν τελευταίοι με την καθαρίστρια. Τότε, που της πέρασε λιγάκι το μεθύσι, η Μ. ντράπηκε λίγο, είχε γίνει ρεζίλι σε όλους τους συναδέλφους. Πώς θα τους αντίκρυζε την επομένη; Εκείνος όμως την έσφιγγε ακόμα στην αγκαλιά του προστατευτικά και η Μ. επέτρεψε στον εαυτό της να νιώσει έστω και λίγο αποκατεστημένη.

Ολη την εβδομάδα όμως που ακολούθησε, ήταν ψυχρός και τυπικός. Και οι συνάδελφοί της την κοιτούσαν με πονηρά μειδιάματα. Η Μ. όμως είχε πεισμώσει. Δε θα επέτρεπε σε κανέναν να σκεφτεί γι' αυτήν "η εύκολη", "το θύμα". Μπορεί αυτός να φοβήθηκε. Να σκέφτηκε τα κουτσομπολιά. Στην εταιρία δεν επιτρέπονται οι δεσμοί μεταξύ συναδέλφων. Κάποιος τους θα έπρεπε ν' αλλάξει τμήμα. Σήμερα θα τον έπιανε και θα τα συζητούσαν. Ομως τον είδε να φεύγει με μια άλλη.

Και λοιπόν; Γι' ακόμα μια φορά έγινε η γυναίκα μπαλαντέρ. Η εύκολη. Το θύμα.

Προσπαθεί να θυμηθεί με πόσους έχει φιληθεί τον τελευταίο χρόνο. Με τύπους που γνώρισε σε κάποιο μπαρ, σε κάποιο chatroom στο διαδίκτυο, με τύπους που θέλησαν να της προξενέψουν οι φίλες της, "είναι καλό, σοβαρό παιδί και ψάχνεται, βγείτε μωρέ μια φορά, δεν έχεις τίποτα να χάσεις". Φιλιά με γεύση ουίσκυ, αλάτι από τα φυστίκια του μπαρ, τσιγάρου ή μέντας, από τους πιο προνοητικούς.

Καλά που ο πουριτανισμός της την προφυλάσσει από τα χειρότερα. Τα παθιασμένα φιλιά έχουν γίνει γι΄αυτήν το υποκατάστατο της σεξουαλικής πράξης. Ποτέ δεν το προχωράει μέχρι τέρμα. Ποτέ δεν τους δίνει "αυτό που θέλουν". Κανείς δεν την πήρε ποτέ τηλέφωνο την επομένη.

Κάνει ένα μακροβούτι. Κρατά τα μάτια της πάντοτε ανοιχτά, κάτω από το νερό. Είναι όμορφα, γαλάζια κι ονειρικά. Καμιά φορά αναρωτιέται μήπως οι άντρες αυτοί δεν υπήρξαν ποτέ στην πραγματικότητα. Μήπως υπήρξαν μόνο στα όνειρά της. Τώρα τελευταία τα μπερδεύει, τα όνειρα με την πραγματικότητα.

Βλέπει συνεχώς στον ύπνο της ότι επιδίδεται σε σεξουαλικά όργια με αγνώστους, στο παιδικό της δωμάτιο. Τους επιστήνει την προσοχή να διπλοκλειδώσουν την πόρτα, να μην ξυπνήσει η μαμά. Φορά ένα διάφανο νυχτικό που δεν αφήνει ποτέ να της βγάλουν. Κι όμως αυτό φαίνεται να τους ανάβει περισσότερο. Συνήθως την γυρνάνε μπρούμυτα και η Μ. είναι ανακουφισμένη, γιατί έτσι δεν είναι αναγκασμένη να τους βλέπει. "Δε φταίω εγώ, αυτοί με ανάγκασαν. Με πήραν με τη βία.". Οταν τελειώνουν, εκείνη παραμένει ακίνητη στη θέση της, κρατώντας την αναπνοή της, περιμένοντας ν' ακούσει το κλειδί της πόρτας. Μένει έτσι μέχρι να φύγουν.

Στη δυσάρεστη έκδοση όμως των σεξουαλικών ονείρων, οι βιαστές της την κρατάν καρφωμένη ανάσκελα και τότε είναι αναγκασμένη να βλέπει τα πρόσωπά τους, διαβολικά και περιγελαστικά. Να αυτός που την πήρε τις προάλλες στο κατόπι στο τέρμα του λεωφορείου. Να εκείνος που την ψάρεψε ένα βράδυ σ' ένα μπαρ στη Βικτώρια και ήταν τόσο μεθυσμένη που λίγο έλειψε να υποκύψει. Να ο γιος του διαχειριστή που κάθε φορά που συναντιούνται την κοιτάζει περίεργα. Να εκείνος ο χρηματιστής που φαινόταν τόσο κύριος, κι όμως, όταν δεν τον κάλεσε ν' ανέβει στο σπίτι της μετά το δείπνο της αντιγύρισε σαρκαστικά "Και δε φαινόσουν του κατηχητικού".

Είναι τόσο εφιαλτικά αυτά τα όνειρα, τόσο ντροπιαστικά, που σχεδόν νιώθει ανακούφιση με τα όνειρα του τεμαχισμού. Αυτά είναι τα συνήθη της όνειρα, τα δικά της όνειρα, τα όνειρα που την ακολουθούν από τότε που γέμισε η αλυσίδα της κι έσπασε. Είχε στ' αλήθεια μια ασημένια αλυσίδα όταν ήταν έφηβη, δε θυμάται ποιός της την είχε δωρίσει, μάλλον η μητέρα της που είχε όμορφο γούστο. Για κάθε αισθηματική της επιτυχία, η Μ. κρέμαγε κι ένα στολίδι στην αλυσίδα, ένα αστεράκι, μια χάντρα, ένα ασημένιο παπουτσάκι. Κάπου τοχε διαβάσει αυτό, σε κάποιο αισθηματικό μυθιστόρημα, και τόχε ξεσηκώσει. Ηταν όμορφη, όχι ακριβώς όμορφη, είχε φινέτσα, κι όλη της έλεγαν πόσο έμοιαζε με Γαλλίδα. Ολοι τη θαύμαζαν, όλους τους άφηνε να ελπίζουν σε κάτι παραπάνω και μετά τους έδιωχνε, η αλυσίδα γέμιζε μνηστήρες και στολίδια και μια μέρα έσπασε. Ανήμερα των τριακοστών έκτων γενεθλίων της. Τα στολιδάκια σκόρπισαν στο πάτωμα. Ούτε που νοιάστηκε να τα μετρήσει καθώς τα πετούσε στον κάδο.

Τότε άρχισε να τα βλέπει. Στην αρχή έβλεπε ότι της έπεφταν τα δόντια. Χωρίς πόνο, έβαζε απλά το χέρι της στο στόμα και -κλατς- τα αποσπούσε με ευκολία. Μετά διαπίστωνε πως έλειπε το χέρι της κι έψαχνε να το βρει στο τραπεζάκι του λίβινγκ-ρουμ, στο συρτάρι που φυλά την ατζέντα της. Τέλος, έβλεπε τον εαυτό της να έρπει στο πάτωμα, ψάχνοντας για τα πόδια της πίσω από τις κουρτίνες. Τελευταία η Μ. προτιμά να μην κοιμάται καν. Κάθεται στην τηλεόραση μέχρι το ξημέρωμα και παρακολουθεί παλιές ταινίες ή διαφημίσεις τηλεμάρκετινγκ, ενώ τα βλέφαρά της πέφτουν βαριά.

Η πισίνα είναι 50 μέτρα κι εκείνη έχει κάνει, δεν ξέρει κι αυτή πόσους γύρους. Το ρολόι δείχνει 9.30. Είναι ήδη τρία τέταρτα μέσα στο νερό. Πρέπει να βγει. Ούτως ή άλλως, το κολυμβητήριο θα κλείσει στις 10.00.

Ανεβαίνει από τη σκάλα. Περνάει μπροστά από την εξέδρα και κοντοστέκεται για να παρακολουθήσει την κούρσα των αγοριών του Ναυτικού Ομίλου, 100 μέτρα πρόσθιο. Βγάζει το σκουφάκι της και τακτοποιεί τα μαλλιά της, όσο πιο αργά μπορεί, έχοντας επίγνωση ότι ένας χοντρός πίσω της στην εξέδρα την τρώει με τα μάτια.

Πηγαίνει στο ντους. Βγάζει το μαγιό της και αφήνει το νερό να πέσει με ορμή πάνω της. Κλείνει τα μάτια. Δίπλα της ακούει το θόρυβο του γειτονικού ντους.

Λούζει τα μαλλιά της και σαπουνίζει με το σαμπουάν και το υπόλοιπο σώμα της. Ξεβγάζεται. Τυλίγεται στην πετσέτα της και πάει στη γωνία να στεγνώσει καλά, ενώ παρακολουθεί τη νεοφερμένη με την άκρη του ματιού της.

Αυτή είναι μια νέα κοπέλα. Στην αρχή τη βλέπει ανφάς, μετά η άλλη της γυρίζει την πλάτη. Δεν έχει βγάλει ακόμα το μαγιό της. Την παρακολουθεί όπως λούζει με επιμέλεια τα μαλλιά της. Μετά όπως βάζει σαμπουάν στο σφουγγάρι και τρίβει αργά το λαιμό, τις πλάτες της, τα μπράτσα της. Δεν έχει αντικειμενικά και τόσο καλό σώμα. Εχει αδύνατες πλάτες και μάλλον γεμάτους γοφούς. Ομως η βραδύτητα, η επιμέλεια, η σεξουαλικότητα - τελικά - των κινήσεών της υπνωτίζει.

Η Μ. γυρίζει στα αποδυτήρια. Με τις ίδιες γρήγορες κινήσεις φοράει τα ρούχα της και στεγνώνει δυνατά τα μαλλιά της με την πετσέτα. Καθώς τα βουρτσίζει, βλέπει τρίχες να μένουν κολλημένες πάνω στη βούρτσα. Η άλλη έχει έρθει κι αυτή, εν τω μεταξύ. Με τις ίδιες αργές κινήσεις απλώνει ενυδατική κρέμα στα πόδια της. Της Μ. της έρχεται πλέον αηδία, μόνο που τη βλέπει. Παίρνει την τσάντα της και φεύγει.

Αφήνει το κλειδί στην υποδοχή και βγαίνει έξω στον καθαρό αέρα. Να πάρει το αυτοκίνητό της και να φύγει. Να πάρει το λεπτό, μυώδες σώμα της, τη γαλλική της μυτούλα, την απρόσιτη ομορφιά της και να γυρίσει σπίτι νικημένη. Από μια πιτσιρίκα με χοντρούς γοφούς. Να φτιάξει μια σαλάτα ρόκα - λιαστή ντομάτα για βραδινό και να δει κάποιο σήριαλ, ίσως και να νοικιάσει κάποιο DVD, από τα αισθηματικά που της αρέσουν, "Φράνκυ και Τζόνι", η αυτοκαταστροφική σερβιτόρα και ο άντρας ο σωστός, ο ειλικρινής, ο τίμιος, που έρχεται να τη σώσει από τη μοναξιά και από τους εφιάλτες.

Και θα περιμένει κι αυτή, να έρθει κάποιος να τη σώσει.