Τα ψηλά και τα χαμηλά

Περπατούν πιασμένοι χέρι-χέρι κατά μήκος της προβλήτας.

“Κοίτα πώς φαίνονται τ’ αστέρια!» Το κορίτσι δείχνει με το δάχτυλο τον καθαρό ουρανό. Σφίγγεται πάνω στο αγόρι. Κάνει ψυχρούλα εκεί στην προβλήτα.

Το αγόρι κλωτσάει ένα πετραδάκι. Περιμένει μέχρι να το φτάσουν και το ξανακλωτσάει. Ξανά και ξανά.

Το κορίτσι κοιτάζει ψηλά, τ' αστέρια. Το αγόρι χαμηλά, το πετραδάκι.

Είναι ευτυχισμένος. Τα αστέρια λάμπουν, η νύχτα είναι υγρή και το κορίτσι σφίγγεται πάνω του. Κι εκείνος την αγκαλιάζει προστατευτικά. Και είναι μόνο δεκαεφτά χρονών οι δυο τους.

Τα κύματα σκάνε στην προβλήτα «Ας καθίσουμε εδώ», λέει το κορίτσι.

Ανεβαίνουν σε μια πέτρα. Δεν έχει κανείς τους μπουφάν για να στρώσουν κάτω ή για να προστατευτούν από το κρύο. Αλλά ποιος νοιάζεται; Έχουν ο ένας τον άλλον για ζεστασιά.

Πέρασαν από μια παιδική χαρά νωρίτερα. Το αγόρι χάραξε σε ένα παγκάκι τα αρχικά τους. Π + Κ = LFE. Δεν ήξερε ακόμα ότι το κορίτσι ήταν πουλί ταξιδιάρικο. Δεν ήξερε ακόμα ότι ο έρωτας διαρκεί όσο ένα νυχτερινό μεθύσι. Μεθύσι με θάλασσα κι αστέρια.

Το κορίτσι του φιλά το πρόσωπο. «Θα θελα τώρα να χαμε λίγο κρασί. Θα το έχυνα σταλιά σταλιά πάνω σου και θα το έπινα από το κορμί σου». Το κορίτσι έχει φαντασία. Ξέρει να στήνει, να σκηνοθετεί τον έρωτά του. Αλλά είναι ταξιδιάρικο πουλί. Δεν ξέρει ότι δυο βδομάδες μετά, μετά από μια νύχτα κραιπάλης, θα του πει ότι δε θέλει να είναι πια μαζί του. Γιατί; Γιατί…της πέρασε το μεθύσι.

Το αγόρι όμως δεν το ξέρει ούτε αυτό. Γι’ αυτό τα φιλιά του γίνονται πιο θερμά.

Η μήπως το ξέρει; Μήπως τα φιλιά του είναι μια άγρια, απελπισμένη προσπάθεια να φυλακίσει τη στιγμή; Να κρατήσει το όνειρο;

Γιατί αυτός κοιτάζει πάντα χαμηλά, τα πετραδάκια. Το κορίτσι ψηλά, τ' αστέρια. Πώς μπορούν οι τροχιές τους να συγκλίνουν;

Κι όμως θα τη θυμάται πάντα. «Η πρώτη αγάπη δεν ξεχνιέται». Κι αυτή ίσως να τον θυμάται καμιά φορά μέσα στα ταξίδια της. Αυτόν, τα αστέρια, τα κύματα να σκάνε στην προκυμαία.