Ο μικρός Τάκης (μέρος 1ο)

Ο μικρός Τάκης ήταν αποδεδειγμένα ένα ιδιόρρυθμο παιδί. Δεν ήταν που της τόλεγε το ένστικτό της, που οι συμμαθητές του το απέφευγαν, όχι, δεν τον ενοχλούσαν, δεν του έκαναν καζούρες, απλά τον απέφευγαν, δεν ήταν που ο δάσκαλος της τόνιζε σε κάθε έλεγχο ότι το παιδί είναι αντικοινωνικό και χρήζει ιδιαίτερης προσοχής. Η μάνα άλλωστε είναι μάνα, άτομο δηλαδή αμφιβόλου αντικειμενικής κρίσης, τα παιδιά παιδιά, και ο δάσκαλος δημόσιος υπάλληλος, που θέλει ν' αποποιείται τις ευθύνες. Είναι που της το επιβεβαίωσε η παιδοψυχολόγος, γυναίκα με σπουδές και μάλιστα μάνα κι αυτή, με τρία παιδιά που τα μεγαλώνει χωρίς βοήθεια. Ατομο δηλαδή του οποίου τη γνώμη δε μπορεί να πάρει κανείς αψήφιστα.

Οχι πως η Μαρία έδινε πάντα βάση στους ειδικούς. Για την ακρίβεια, ένοιωθε για μέρες μια αμηχανία, μια ντροπή για την τελευταία αυτή διέξοδο που διάλεξε για το παιδί της. Μεγάλωσε σε μια δεμένη οικογένεια, παρόλα τα προβλήματά της, και πάντα πίστευε ότι η αγνή αγάπη νικά τα πάντα. Η πεποίθηση αυτή δεν εκπορευόταν από απλοϊκότητα ή αμορφωσιά. Η Μαρία μπορούσε να παινευτεί ότι συνδύαζε ακαδημαϊκή μόρφωση και ανθρώπινη ζεστασιά, το ιδεώδες του πνεύματος και ψυχής. Επιπλέον κατάφερε να συνδυάσει με επιτυχία καριέρα και οικογένεια, χωρίς ποτέ της να δοθεί στο ένα εις βάρος του άλλου. Το διαζύγιό της ήταν μάλλον θέμα κακών συγκυριών και φρόντισε να το χειριστεί όσο περισσότερο πολιτισμένα μπορούσε.. Το συζήτησε με τον Τάκη, του εξήγησε ότι δύο άνθρωποι που αγαπιούνται, εντούτοις δε μπορούν να είναι μαζί, και το παιδί φάνηκε ότι κατάλαβε. Κουνούσε δηλαδή το κεφάλι απαθής, αλλά η απάθεια είναι το σήμα κατατεθέν του, άρα όχι κάτι ανησυχητικό από μόνο του. Ακόμα κι αν του φτιάχνει πίτσα, ας πούμε, που του αρέσει, ή κερδίζει ο Ολυμπιακός, έχει πάντα την ίδια έκφραση. Ακόμα κι όταν του σύστησε το Στάθη.

Η Μαρία δε θα μπορούσε στα τριανταοχτώ της ν' απαρνηθεί τη ζωή, αλλά ούτε και να υποτάξει τον εαυτό της και το γιο της σε παρωχημένες αντιλήψεις, όπως το να θάβεται η γυναίκα μετά το διαζύγιο. Αλλωστε, "όταν είσαι ευτυχισμένος, κάνεις ευτυχισμένους και τους γύρω σου". Και ο Στάθης, ήταν, όχι καλή, αλλά ιδανική περίπτωση, χωρισμένος κι αυτός, με μια κόρη, τη Ρίτα, σχεδόν στην ηλικία του Τάκη. Ανθρωπος ώριμος, που αγκάλιασε τον γιο της από την πρώτη στιγμή σαν παιδί του. Κι ο Τάκης δε φάνηκε να έχει κανένα πρόβλημα. Οχι ότι ήταν εγκάρδιος ή κάτι τέτοιο, τέτοιες απαιτήσεις από τον Τάκη θα ταν υπερβολικές, αλλά τουλάχιστον ήταν ευγενικός, και δεν την είχε φέρει ποτέ σε δύσκολη θέση.

Ολα δηλαδή τα έκανε όσο καλύτερα μπορούσε, όσο καλύτερα μπορεί ένας άνθρωπος να τα κάνει. Γι' αυτό και δε μπορούσε να καταλάβει. Γιατί βγήκε ο Τάκης τόσο ιδιόρρυθμος; Η λέξη "προβληματικός" εννοείται δεν ειπώθη ποτέ φωναχτά, ούτε καν ψιθυριστά, ήταν μια ανόσια λέξη που ξεπηδούσε από τα μύχια της ψυχής της και που όσο η Μαρία της έσπρωχνε το κεφάλι να πάει κάτω στο βυθό, εκείνη επέμενε να ξεπηδά, ξανά και ξανά. Σε μια στιγμή απεγνωσμένης έκλαμψης, σκέφτηκε πως ο Τάκης ήταν μια παραγνωρισμένη ιδιοφυία. Η απάθεια που κινδυνεύει να παρερμηνευτεί ως περιφρονητική στάση προς τους γύρω, ως "προβληματική" συμπεριφορά, είναι κάτι που συνήθως υπαγορεύεται από την ιδιοσυγκρασία ενός εξαιρετικά ευφυιούς ατόμου. Κάτι τέτοιο, αν ίσχυε, θα ήταν κάπως παρήγορο. Θα είχε χάσει το γιο της, αλλά θα είχε κερδίσει μια ιδιοφυία, που θα τους έκανε περήφανους στο απώτερο μέλλον. Ισως γινόταν εφευρέτης, ή έλυνε κάποιο άλυτο μαθηματικό πρόβλημα. Ομως η πραγματικότητα τη διέψευσε όταν το τεστ ευφυίας έδειξε ότι ο Τάκης είχε IQ 116. IQ δηλαδή φυσιολογικού έως έξυπνου ατόμου, σε καμία περίπτωση όμως ιδιοφυίας. Ετσι η Μαρία δεν είχε παρά να στραφεί στην παιδοψυχολόγο.

Η παιδοψυχολόγος επιβεβαίωσε απλώς την ιδιορρυθμία του Τάκη, αλλά επειδή η αντικοινωνικότητα και η απάθεια είναι συμπτώματα πολλών ψυχικών ασθενειών, επιφυλάχτηκε για ακριβές πόρισμα. Το μόνο που ήξερε θετικά η γιατρός ήταν ότι το παιδί χρειαζόταν κάποιο έναυσμα να νοιαστεί για τους άλλους, κάτι που θα ενδυνάμωνε την ενσυναίσθησή του. Κάτι να προσέχει και να φροντίζει.