Ο μικρός Τάκης (μέρος 2ο)

Ετσι ήρθε ο Τόμπυ στο σπίτι. Η ημέρα που ο Τάκης κατέφτασε στο σπίτι με ένα έντυπο της Φιλοζωικής Εταιρίας, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως μία από τις ευτυχέστερες της ζωής της Μαρίας. Ο γιος της είχε τόση κρυμμένη ανθρωπιά, που προτίμησε να σώσει κάποιο ίσως ημίαιμο σκυλάκι από την ευθανασία, παρά να αγοράσουν σκυλί ράτσας όπως εκείνη του πρότεινε. Οχι γιατί η Μαρία είχε κάποιου είδους ρατσισμό απέναντι στα ημίαιμα, αλλά γιατί ήξερε, από την έρευνα αγοράς που έκανε, τη σημασία του πεντιγκρί για την αποφυγή των κληρονομικών ασθενειών.

Ηταν από τα πρώτα σκυλιά που είδε ο Τάκης και αμέσως σήκωσε το δάχτυλο και είπε "Αυτό", χωρίς να περιμένει να του δείξουν τα υπόλοιπα. Ηταν οπωσδήποτε μια άριστη επιλογή. Το σκυλάκι, μικρής ηλικίας, είχε το σωστό μέγεθος για διαμέρισμα, μάλλον διασταύρωση τεριέ με κανίς, ήταν κοκκινόξανθο, έξυπνο, ζωηρό και τρισχαριτωμένο. Το άκρως αντίθετο δηλαδή από τον ιδιοκτήτη του και η Μαρία θεώρησε αυτό σαν καλό οιωνό για την αναμόρφωση του γιου της. Ο Τάκης ανέλαβε αμέσως ευθύνες. Διάβασε βιβλία για την εκπαίδευση των σκύλων κι επιδείκνυε απέναντι στον μικρό του φίλο αναπάντεχη τρυφερότητα ανακατεμένη με πυγμή. Η Μαρία συνειδητοποίησε με συγκίνηση τον ενήλικο άντρα μέσα στον Τάκη που έβγαζε τον Τόμπυ βόλτα τρεις φορές την ημέρα, μια πριν το σχολείο, μια μετά, και μια το βράδυ, που τάιζε το σκυλί σε σταθερές ώρες, ξηρά τροφή αποκλειστικά για την καλή λειτουργία του εντέρου, που δεν το άφηνε να χοροπηδάει πάνω του, ή πάνω στους επισκέπτες, χρησιμοποιώντας - πολύ σπάνια - μια εφημερίδα για να το χτυπάει στα πισινά. Η Μαρία δεν είχε επιδείξει ποτέ τέτοια πυγμή κι ένιωσε ότι έπαιρνε απ΄το γιο της μαθήματα.

Ο Τάκης ερχόταν πλέον υποχρεωτικά σε συναναστροφή με κόσμο, αφού, όπως είπαμε, έβγαζε βόλτα τον Τόμπυ τρεις φορές τη μέρα. Οι γείτονες τον καμάρωναν, η κυρά - Μάγδα, η διαχειρίστρια, τον χαρακτήριζε ως "ένα πολύ υπεύθυνο και σοβαρό παιδί" κάθε φορά που η Μαρία κατέβαινε να πληρώσει τα κοινόχρηστα. Ο Τάκης ανταπέδιδε σπάνια έως ποτέ τους χαιρετισμούς από την ομήγυρη, αφού συνήθως ήταν απασχολημένος να προσέχει το βήμα του, μήπως και πατούσε τον μικρόσωμο Τόμπυ κατά λάθος. Ομως αυτή η εντός εισαγωγικών αγένεια δεν θα μπορούσε να είναι παρεξηγήσιμη. Η χαρά της Μαρίας έγινε εκστατική, όταν ο Τάκης άρχισε για πρώτη φορά να συζητάει με τον Στάθη, ο οποίος είχε πολλά σκυλιά μικρός και ήταν γνώστης, κατά κάποιο τρόπο, των ασθενειών των σκύλων και του επέστηνε την προσοχή στη σημασία του έγκαιρου εμβολιασμού και του προληπτικού ελέγχου για λεϊσμανίαση.

Το μόνο μελανό, αν θα μπορούσε κανείς να το χαρακτηρίσει ως τέτοιο, σημείο, ήταν η εμμονή του Τάκη να μην αγγίζει κανένας το φίλο του. Κανείς, ούτε οι γείτονες που έσπευδαν να τον χαϊδέψουν, ούτε οι μόνιμοι επισκέπτες του σπιτιού, ο Στάθης με τη Ρίτα, ούτε καν η ίδια η μητέρα του. Αλλά από την άλλη, αυτό ήταν αναγκαίο, εξήγησε ο Στάθης στη Μαρία, αφού το σκυλί πρέπει να συνηθίζει σε ένα αφεντικό μοναχά και να μην έχει πολλές οικειότητες ή δέχεται εντολές από άλλους.