O μικρός Τάκης (μέρος 3ο)

Η Μαρία είναι ανήσυχη. Εχει ένα κόμπο στο λαιμό που δε λέει να κατέβει. Χθες ο Τάκης είχε φροντιστήριο αγγλικών και για κάποιο λόγο τους κράτησαν περισσότερο, μάλλον είχαν διαγώνισμα, αν και τα γεγονότα που ακολούθησαν δεν κατέστησαν δυνατή την εξήγηση της αργοπορίας. Η Μαρία σκέφτηκε πως θα ήταν καλό να βγάλει τον Τόμπυ βόλτα και να τον ταϊσει, αφού ο γιος της αργούσε. Ηταν μια ευκαιρία να έρθει κοντά με το σκυλάκι που δυο μήνες κοντά, όχι δεν το είχε παίξει, δεν το είχε καν αγγίξει. Και φυσικά ο Τάκης θα της ήταν ευγνώμων, αφού θα γύρναγε κουρασμένος και θα είχε λιγοστή όρεξη να εκτελέσει τα καθήκοντα του αφεντικού.

Ολα πήγαν ανέλπιστα καλά. Στην αρχή ο Τόμπυ φάνηκε να παραξενεύεται από την αλλαγή, αλλά στη βόλτα ήταν πολύ καλός, δεν τραβούσε, δε γάβγιζε τα άλλα σκυλιά. Η Μαρία σκεφτόταν ότι η ψυχούλα των σκυλιών είναι κομμάτι ξεχασμένου παραδείσου στη γη και συγκινήθηκε με την ίδια της τη σκέψη. Μικρή δεν είχε ποτέ ζώο. Ο πατέρας της είχε μικροβιοφοβία.

Οταν η Μαρία γύρισε το κλειδί στην πόρτα του διαμερίσματος για να μπουν μέσα, βρέθηκε μπροστά στην καταστροφή. Τα μαξιλάρια του καναπέ ήταν ριγμένα στο πάτωμα, το βάζο πάνω απ΄το τζάκι σπασμένο, το φαγητό του Τάκη που είχε βάλει σκεπασμένο πάνω στο τραπέζι, πρόλαβε να δει, από την πόρτα της κουζίνας, ριγμένο καταγής μαζί με το τραπεζομάντηλο. Πριν προλάβει να αναρωτηθεί αν μπήκε μέσα κάποιος κλέφτης στη διάρκεια της απουσίας της, είδε τον Τάκη να καταφτάνει μαινόμενος από το δωμάτιό του, με μάτια που δεν ήταν δικά του.

"Ποιός σου είπε να βγάλεις βόλτα το σκύλο ΜΟΥ; Ποιός σου έδωσε το δικαίωμα ν' αγγίζεις πράγματα δικά ΜΟΥ; Μην ξανατολμήσεις ποτέ..." και της άρπαξε το λουρί απ΄τα χέρια παρασέρνοντας και τον δύστυχο Τόμπυ που άφησε ένα σκούξιμο. Με ένα "μπαμ" έκλεισε την πόρτα πίσω του, να βγάλει ξανά το σκύλο βόλτα, να επανορθώσει την αδικία.

Η Μαρία έβαλε τα κλάμματα. Δεν ήταν που της είχε βγει η πίστη τόσες ώρες στην κουζίνα να φτιάξει το πεταμένο παστίτσιο, δεν ήταν που έχασε το βάζο που είχαν φέρει απ΄την Κίνα με τον πρώην άντρα της, ενθύμιο ευτυχισμένων στιγμών, δεν ήταν που θα πέρναγε την επόμενη ώρα καθαρίζοντας. Ηταν...