Decades (μέρος Α)

Νοέμβριος, 2006

«Λοιπόν, πρέπει να σου πω.».

Ομορφα. Η Κίττυ έχει όρεξη για κουβέντα. Και δεν πρόλαβα να δω ούτε τα χθεσινά σκορ.
Ας κρατήσω αδιάφορο ύφος, προς το παρόν.

«Στο Ινκλάιν πωλούνται οικόπεδα σε τιμή ευκαιρίας. Είναι καιρός να κάνουμε μια επένδυση, δε νομίζεις;”

Η Κίττυ να κάνει επένδυση. Αν ήμουν θρήσκος θα έλεγα ότι πρόκειται για αποκάλυψη. Έστω για έκλαμψη μεταφυσικών διαστάσεων. Όμως δεν είμαι.

Ας εξετάσω λοιπόν τις άλλες λογικές πιθανότητες. Πάω στοίχημα ότι πεθύμησε εκδρομή στο βουνό. Ευφάνταστο τρόπο βρήκε να το πει, αλλά έτσι πάντα είναι με την Κίττυ. Αυτό είναι το συναρπαστικό μαζί της. Ποτέ δεν ξέρεις από πού θ' αρχίσει και πού θα καταλήξει.

Η ιδέα της μπήκε τον περασμένο μήνα, πάω στοίχημα. Τότε που πήγαμε στο γάμο της ξαδέλφης της στη λίμνη Ταχό, με το αυτοκίνητο. 6225 πόδια πάνω από τη θάλασσα, ακριβώς. Σε όλο το δρόμο γκρίνιαζε. "Μου θέλανε και γάμο σε σαλέ, οι επαρχιώτες. Χάθηκε να μισθώσουν κανένα πούλμαν". Όσο προχωρούσαμε ψηλότερα, άρχισε να πονάει το κεφάλι της. Αδειασε το κουτί με τις δραμαμίνες. Όταν όμως φτάσαμε, όλα της πέρασαν. Ήταν ενθουσιασμένη, σα μικρό παιδί. Όταν το γαμήλιο γλέντι κόπασε, μου χάρισε μια δεύτερη νύχτα του μέλιτος. Για την ακρίβεια, μας άκουσε όλη η πανσιόν. Η Κίττυ είναι άνθρωπος που προσαρμόζεται σε όλες τις περιστάσεις και τα υψόμετρα. Για μένα δε μπορώ να πω το ίδιο. Και τώρα που το θυμάμαι, το κεφάλι μου γυρίζει.

«Μ’ ακούς ή με γράφεις; Κάτσε εκεί να διαβάζεις τα αθλητικά. Να σου δώσει σοφία το Slam».

Ω ω. Αυτό δε μπορώ να πω ότι μου άρεσε. Αυτό ήταν σαρ-κα-σμός. Είναι μάλλον ώρα να μπω στη συζήτηση.

«Κίττυ, πώς σου μπήκε αυτή η ιδέα; Για τις επενδύσεις και λοιπά.».

«Όλος ο κόσμος αγοράζει στο βουνό. Δεν είναι μόνο θέμα επένδυσης. Σε λίγο καιρό δε θα μπορούμε να ζήσουμε εδώ κάτω. Εσύ κοτζάμ φυσικός και δεν άκουσες τίποτα;”

Είμαι όλος αυτιά.

«Όλοι μιλάν για τον μετεωρίτη που θα περάσει το 2016 ξυστά απ΄τη γη. Η θερμοκρασία θα φτάσει στους 120 Φαρενάιτ. Οι πόλοι θα λιώσουν και η στάθμη της θάλασσας θ' ανέβει. Η Καλιφόρνια θα καταποντιστεί, όλοι μας εδώ πέρα. Η μόνη λύση είναι το βουνό.».

Η Κίττυ δε διαβάζει ποτέ εφημερίδες, ούτε επιστημονικά περιοδικά. Της φέρνουν πονοκέφαλο. Ο,τι όμως της διηγούνται, της μένει στο μυαλό. Ρουφά τα πάντα σαν σφουγγάρι. Αρα κάποιος της διηγήθηκε για το μετεωρίτη. Για να είναι μάλιστα σε θέση να παραθέσει τόσες λεπτομέρειες, της το διηγήθηκε πάνω από δύο φορές. Οχι ότι η γυναίκα μου είναι χαζή και δεν τα πιάνει με τη μία. Θέλω να πω ότι αφαιρείται. Μπορεί να σκέφτεται πάνω από δυο ή τρία πράγματα ταυτόχρονα. Φυσικό είναι να της διαφεύγουν οι μικρολεπτομέρειες. Κι αυτή τη στιγμή με έχει πιάσει μια μεγάλη περιέργεια. Ποιος ήταν ο τόσο άξιος δάσκαλος. Κάτι μου λέει πως θα εκνευριστώ.

«Ποιοι «όλοι» Κίττυ μου τα λεν αυτά;”

“Oλοι. Γενικά. Δεν μου το είπε κάποιος συγκεκριμένα. Οι κουμπάροι μας πάντως προνόησαν. Βρήκαν ένα παλιό σαλέ και το αναπαλαιώνουν. Αγνώριστο θα το κάνουν. Το πολύ πολύ, σε περίπτωση ανάγκης να κοιμήσουν κι εμάς στο σταύλο».

Ok, λοιπόν. Το μυστήριο λύθηκε. Ο κουμπάρος.

Το ότι παντρεύτηκα την Κίττυ, έλεγα πάντα, ανήκει στα ανεξήγητα του σύμπαντος. Η Κίττυ είναι η χαρά της ζωής προσωποποιημένη. Είναι κοινωνική, γεναιόδωρη, εκδηλωτική. Το αντίθετο ακριβώς από μένα. Υδροχόος εκείνη, Παρθένος εγώ. Ταιριάζουμε βέβαια εγκεφαλικά, λένε τα άστρα. Αυτό είναι το ένοχο μυστικό μου. Καθηγητής φυσικής και συμβουλεύομαι τις στήλες με τα άστρα. Κάποια πράγματα όμως πάντα δεν κολλάνε λογικά. Καμιά φορά χρειάζεται κανείς μια μικρή αυταπάτη, να χει να πορεύεται.

Κάθε Πέμπτη έχουμε σουαρέ. Η Κίττυ και οι φίλοι της. Η Κίττυ θα τρέξει στην πόρτα, θα κρεμαστεί απ΄το λαιμό τους για το καλωσόρισμα. Εγώ στέκομαι από πίσω της, παίζοντας το ρόλο του καλού οικοδεσπότη. Με μέτρια συνήθως επιτυχία, όπως κάθε τί που γίνεται μηχανικά. Ολοι θα μου μιλήσουν, φυσικά, από ευγένεια. Θα με ρωτήσουν τί κάνω και πώς πάει η δουλειά. Θα τους απαντήσω "Καλά, καλά". Υστερα θα στρέψουν το βλέμμα στη γυναίκα μου, όπως τα ηλιοτρόπια στον ήλιο. Αυτό σηματοδοτεί αυτόματα την απαλλαγή μου για το υπόλοιπο της βραδιάς.

Οχι, δεν έχω δικαίωμα να ζηλεύω. Στο πλαίσιο της αυτογνωσίας μου ανήκει και η επίγνωση ότι είμαι βαρετός και άγαρμπος. Δε διαθέτω κοινωνικές δεξιότητες και οι διηγήσεις μου φέρνουν νύστα. Ειλικρινά δεν ξέρω τί σκεφτόταν η Κίττυ όταν διάλεγε να περάσει τη ζωή της με έναν πληκτικό καθηγητή φυσικής. Δεν το χουμε συζητήσει. Για να μαι ακριβής, αυτό ανήκει στα πλαίσια των επικίνδυνων συζητήσεων. Στο είδος των συζητήσεων όπου φοβάσαι πως θα πεις πολλά και θα παρεκτραπείς. Κι εγώ δε θέλω να παρεκτραπώ. Ολα κρέμονται σε μια λεπτή ισορροπία κι εγώ δε διαθέτω προστατευτικό δίχτυ. Η Κίττυ όμως έχει. Εμένα. Είμαι ο δίχτυς της και οφείλω να είμαι γερός και ανθεκτικός.

Ομως υπάρχουν στιγμές σαν αυτή. Η Κίττυ μιλά για έναν μετεωρίτη, το πιο απίθανο πράγμα που θα μπορούσε να σκεφτεί ανθρώπου νους, και αρνείται να μου αναφέρει το όνομα του πληροφοριοδότη της, υπεκφεύγοντας. Αυτό δε μου αρέσει καθόλου. Δεν μου άρεσε απ΄την αρχή το γεγονός ότι βρεθήκαμε να έχουμε τόσες οικειότητες με τους κουμπάρους. Στην αρχή δεν έφερα αντίρρηση. Περίμενα πως, με τον καιρό, η Κίττυ θα υπέκυπτε στον αθέμιτο ανταγωνισμό και θα έβαζε μόνη της πάγο. Κι αυτό γιατί η κουμπάρα είναι υπερφυσικά πολυλογού. Μέχρι και η Κίττυ αδυνατεί να σταυρώσει κουβέντα μαζί της. Ο κουμπάρος δε είναι πολύ έξυπνος. Ολο καταγίνεται με μελλοντολογικά σενάρια καταστροφής. Φυσικά δεν ξέρει τί του γίνεται, έχει όμως πειθώ. Μεταδοτικότητα, που θα λέγαμε στον κλάδο μου. Αυτός, είμαι σίγουρος, της είπε για τον μετεωρίτη, τόσες φορές ώστε να το εμπεδώσει. Πότε, αλήθεια; Ημουν εγώ μπροστά; Δε θυμάμαι. Οταν η βοή απ΄τις φωνές παραγίνει, αποσύρομαι. Στο μυαλό μου, εννοώ. Πολύ πιθανόν και να τα έλεγαν πράγματι μπροστά μου. Αυτό όμως δεν είναι λόγος να μου αρχίζει ξαφνικά τις γενικότητες "Ολοι το λένε", όταν στην πραγματικότητα εννοεί κάτι άλλο.

Ο άντρας διαμορφώνει το μυαλό μιας γυναίκας. Αφήνει το στίγμα του, όπως ένα πέλμα στη φρέσκια άσφαλτο. Στην εποχή του πρώτου μας έρωτα, η Κίττυ καταγινόταν με τη θεωρία των παράλληλων γραμμών. «Οι παράλληλες γραμμές είμαστε εμείς, δίπλα δίπλα μέχρι το άπειρο». Οι γυναίκες μεταστοιχειώνουν τα φυσικά δεδομένα, σαν τους αλχημιστές. Πιάνουν το μπρούντζο και το κάνουν χρυσάφι μέσω του συναισθήματος.
Μετά της πέρασε ο έρωτας, και μαζί το ενδιαφέρον για τις παράλληλες γραμμές. Για μένα δεν ξέρω. Δεν τοχω συζητήσει με τον εαυτό μου. Ανήκει κι αυτό στη σφαίρα των επικίνδυνων συζητήσεων. Ο έρωτας, εννοώ.

Το μυαλό της δεν έμεινε άπραγο μετά την εξέλιξη αυτή. Απέκτησε καινούργια ενδιαφέροντα. Σε κάθε ένα απ΄αυτά αναγνώριζα ένα ξένο χνάρι. Στην εμμονή της να σηκώνεται χαράματα και να κάνει τζόγκινγκ γύρω γύρω απ΄το τετράγωνο, στη ζέση της να καταστρώνει αποβραδύς διαιτολόγια με ισορροπημένες ποσότητες βραδέων και ταχέων υδατανθράκων, πρωτεϊνών, γαλακτοκομικών και λιπών, αναγνώριζα τον καινούργιο της συνάδελφο στο γραφείο που τύχαινε να είναι body-builder. Στην παρατήρησή της ότι τρώω υπερβολικά πολλά γλυκά, πράγμα που οφείλεται σε υποσυνείδητη επιθυμία παράτασης της πρωκτικής φάσης ανάπτυξης και αποτελεί σαφή ένδειξη ανωριμότητας και νευρώσεων, "κι ο Αδόλφος Χίτλερ όλο καραμέλες έτρωγε" αναγνώριζα τον γείτονά μας εκείνης της εποχής που τύχαινε σοσιαλιστής και αυτοδίδακτος ψυχολογίας.

Λόγια που ειπώθηκαν και πέρασαν μαζί με τους ανθρώπους. Τον body-builder τον μετέθεσαν σε άλλο τμήμα, ο γείτονας μετακόμισε. Η Κίττυ ξαναπήρε τα περιττά κιλά και δεν ξαναενδιαφέρθηκε για την ψυχολογία. Τώρα ο μετεωρίτης. Αν δεν ήταν αυτό, θα ήταν κάτι άλλο.

Δεν ξέρω αν η απαίτηση να μείνει η Κίττυ η παρθένα μου άσφαλτος, όπου πρώτος και μόνος θα απέθετα το χνάρι μου, ήταν εντελώς καταχρηστική, εντελώς παράλογη. Ξέρω ότι είμαι θυμωμένος και δεν μπορώ να το συζητήσω ούτε με τον εαυτό μου.

"Καλά, σκέψου το και πες μου".

Κι αυτό στη σφαίρα των επικίνδυνων συζητήσεων.