Η αρχή

Ακούστηκε ο χαρακτηριστικός ήχος του κλειδιού στην πόρτα και μετά ποδοβολητά στο χωλ. Η Τίλα σήκωσε το κεφάλι απ΄το πιάτο της. Σχεδόν ταυτόχρονα, τα κεφάλια της Μένι και της Γκάλια εμφανίστηκαν πίσω απ΄την πόρτα. Λαχάνιαζαν και οι δύο. Είχαν κάνει φανερά αγώνα για το ποιά θα φτάσει πρώτη.

"Η μικρή μας έσκισε!"

Η Τίλα άφησε κάτω το πηρούνι.

*****

Ηταν πέντε χρόνια πριν περίπου που η Μένι άρχισε να παραπονιέται. Χτυπούσε το βιολογικό της ρολόι, έλεγε. Ηθελε να γίνει μάνα. Η Τίλα δεν είχε πρόβλημα.

Η Τίλα γενικά δεν είχε πρόβλημα με οτιδήποτε. Ηταν μάλλον άνθρωπος τυχερός, γιατί το να είσαι συγκαταβατικός από τη φύση σου, σε γλιτώνει από πολλά προβλήματα. "Δεν έχω πρόβλημα", δεν έχω και προβλήματα. Ούτως ή άλλως η Μένι ήταν αρκετά ανήσυχη και για τις δυο τους.

Ηταν καλά μαζί και η μία συμπλήρωνε την άλλη. Ησυχη κι επιφυλακτική η Τίλα, δραστήρια κι έξω καρδιά η Μένι. Η Τίλα δούλευε σε τράπεζα, η Μένι ήταν ψυχολόγος και κυβερνητικό στέλεχος, γιατί άνθρωποι με τέτοιες δάφνες ζητούνταν πολύ στα ανώτατα κλιμάκια. Η Νέα Γη προωθούσε το "Ησυχία, τάξη κι ενσυναίσθηση".

Δεν τέθηκε συζήτηση για το ποιά θα κυοφορούσε το παιδί. Η Τίλα δε διέθετε και πολύ αυτό που λέμε "μητρικό φίλτρο". Ούτε είχε όρεξη για πολλά πολλά. Η ιδέα της αναπαραγωγικής συνεύρεσης με κάποιον απ΄τους εθελοντές της Αμπιγκντόνια της έφερνε δυσφορία. Οχι ότι δεν είχε πάει ποτέ της με άντρα. Πιο νέα είχε πειραματιστεί και με αυτό το είδος. Στα κλεφτά, μαζί με συμμαθήτριές της, είχαν επισκεφτεί τον καταυλισμό των εθελοντών. Αργότερα μοιράστηκαν τις εμπειρίες τους χαμηλόφωνα, ένοχα, μοιραζόμενες το ίδιο στριφτό. Μετά όλες πήραν το δρόμο τους και ούτε που το ξανασυζήτησαν.

Η Τίλα δε θυμόταν πια και πολλά από το περιστατικό. Παρα μόνο μια περίεργη αίσθηση ανημπόριας και παράδοσης. Σα να ανοίγεις την πόρτα σε ένα πεινασμένο λιοντάρι. Ολα τα δεινά του κόσμου, έλεγαν οι Μητέρες, προέρχονται από τον άνδρα. Η βία, οι ενστικτώδεις παρορμήσεις. Γι αυτό και έγινε η ρήξη της Παλαιάς Γης μισό αιώνα πριν.

Ισως να ταν κι έτσι. Η Τίλα δεν είχε ούτως ή άλλως ποτέ ισχυρές σεξουαλικές ορμές και προτιμήσεις προς το ένα ή το άλλο φύλο για να κάτσει να ασχοληθεί παραπάνω. Η αλήθεια είναι ότι αν δε φοβόταν τον κοινωνικό στιγματισμό, δε θα νυμφευόταν καν. Θα μένανε απλά δυο καλές φίλες με τη Μένι, πράγμα που ίσως ήταν προτιμότερο για τη μοναχική ιδιοσυγκρασία της. Αλλά στη Νέα Γη, το ζευγάρωμα και το "μοίρασμα" είναι υποδηλωτικό της ευμάρειας και της ψυχικής υγείας. Οι μοναχικές γυναίκες είναι δαχτυλοδειχτούμενες σαν ψυχικά άρρωστες. Οχι φανερά φυσικά, αλλά τελικά έτσι γίνεται. Η Μένι δούλεψε πολλά χρόνια σα σύμβουλος για τέτοιες γυναίκες. Πάντα της είχε να πει πονεμένες ιστορίες.

Αρχισε η επιχείρηση "γονιμοποίηση". Επισκέφτηκαν το κέντρο γονιμοποίησης κι επέλεξαν μαζί το προφίλ του υποψηφίου σπερματοδότη. Νέος, υγιής, με καλλιτεχνική φλέβα. Ηταν επιλογή της Μένι και η Τίλα δεν είχε παρά να συμφωνήσει. Στο θέμα του χρωματότυπου διχάστηκαν λίγο. Μελαχροινή η Τίλα, ξανθή η Μένι. Το παιδί θα έπρεπε έστω και λίγο να τους φέρνει. Επέλεξαν έναν μελαχροινό κι ας άφηναν τα χρωμοσώματα ν' αποφασίσουν. Ετσι είπε η Μένι. Η Τίλα της ήταν για καιρό κρυφά ευγνώμων γι αυτή την ευγενική παραχώρηση.

Ηρθε η περίοδος της έλευσης των εθελοντών. Στήθηκαν πάλι οι καταυλισμοί στα σύνορα της Νέας Γης. Στήθηκαν και η Μένι με την Τίλα στην ουρά. Την πρώτη φορά δεν πρόλαβαν τις μέρες της ωορρηξίας. Τη δεύτερη φορά, ο εθελοντής ήταν κουρασμένος κα δε μπορούσε ν' ανταπεξέλθει. Την τρίτη φορά κάτι έγινε. Μια βδομάδα μετά, οι καταυλισμοί ξεστήθηκαν.

Οι μήνες περνούσαν κι έγινε πλέον φανερό ότι η Μένι δεν είχε μείνει έγκυος. Δοκίμασαν τη μέθοδο της σπερματέγχυσης. Δοκίμασαν την εξωσωματική. Η Μένι έπαιρνε χάπια με ορμόνες και ήταν μέσα στα νεύρα όλη μέρα. Τα βράδια έκανε μια ώρα γιόγκα για να καλμάρει. Ολες οι φίλες της έρχονταν να της συμπαρασταθούν στο δράμα που περνούσε. Το μικρό διαμέρισμα γέμιζε απ΄το πρωί κόσμο. Της έφερναν σπιτικά μπισκότα, βιβλία αυτοβοήθειας αχρείαστα, αφού η Μένι ήταν ψυχολόγος, αλλά ενδεικτικά καλής θελήσεως. Η Τίλα άρχισε να προφασίζεται υπερωρίες και να μένει έξω απ΄το σπίτι, όσο περισσότερο μπορούσε. Κάτι πια δεν την άφηνε να αναπνεύσει.

Ηταν ένα από τα βράδια που τριγυρνούσε άσκοπα και βρέθηκε σ' εκείνη την απόμερη συνοικία. Ακριβώς στην ώρα για να βρεθεί μπροστά στο σκηνικό, εκείνο της πολιτοφυλακής να παραβιάζει μια κόκκινη ετοιμόρροπη πόρτα και να βγάζει έξω μια γυναίκα που ούρλιαζε, έναν γυμνό άντρα κι ένα κορίτσι γύρω στα έξι-εφτά. Η Τίλα δεν παραξενεύτηκε τόσο στη θέα του άντρα, του πιο απροσδόκητου δηλαδή πλάσματος που θα μπορούσε να βρεθεί εκεί, όσο δυσφόρησε στο άκουσμα των ουρλιαχτών, στην επίδειξη δηλαδή φωνάσκουσας βίας. Οπως της εξήγησε βέβαια αργότερα η Μένι, που ήξερε τα πράγματα εκ των έσω, ο άντρας απελάθηκε, και η γυναίκα εστάλη σε άσυλο για ψυχολογική υποστήριξη, χωρίς περαιτέρω φασαρίες. "Ησυχία, τάξη κι ενσυναίσθηση". Η Τίλα και η Μένι έγιναν ανάδοχοι γονείς του καρπού του παράνομου έρωτα, του μικρού κοριτσιού.

*****

Το κοριτσάκι μεγάλωνε. Η Μένι ανέλαβε την διαπαιδαγώγησή της και η μικρή απεδείχθη λαμπρή μαθήτρια. Απόλυτη ισορροπία νόησης κι ενσυναίσθησης. Ηταν τόσο προικισμένη που ήταν ήδη επίλεκτη για την Ακαδημία των Μητέρων, την ιντελλιγκέντσια της Νέας Γης.

Οσο η Μένι επαιρόταν δεξιά κι αριστερά για τα ακαδημαϊκά κατορθώματα της μικρής και το νόημα που επέφερε η μητρότητα στη ζωή της, τόσο η Τίλα αποτραβιόταν στον κόσμο της χωρίς προφανή λόγο. Χωρίς προφανή λόγο, γιατί η Μένι δεν την άφησε στιγμή να νιώσει παραμελημένη, ή πως έχασε τη θέση που είχε στην καρδιά της για χάρη της μικρής. Κάτι τέτοιο θα ήταν άλλωστε ψυχολογικά απαράδεκτο. Η Τίλα άρχισε ξανά τις άσκοπες περιπλανήσεις κι αυτή τη φορά τη συνόδευε και η μικρή Γκάλια, που, πράγμα παράδοξο, αν αναλογιστεί κανείς το χρόνο που της αφιέρωνε η Μένι, είχε φανερή αδυναμία στην άλλη μαμά, τη σιωπηλή και την απόμακρη. Οι δυο τους έφευγαν το απογευματάκι και ξαναγύριζαν για το βραδινό. Περπατούσαν για ώρες ολόκληρες, πιασμένες χέρι-χέρι, χωρίς να μιλάν. Ηταν οπωσδήποτε ένας επιβαρυντικός παράγοντας στα γεγονότα που θ΄ακολουθούσαν. Η αλαλία. Το φυλάκισμα των συναισθημάτων. Πράγμα επικίνδυνο και ψυχολογικά απαράδεκτο.

*****

"Η μικρή μας έσκισε!"

Η Τίλα άφησε κάτω το πηρούνι.

"Αριστα σε όλα. Του χρόνου θα πάει γυμνάσιο στην Ακαδημία. Ανακοίνωσαν απόψε τα ονόματα. Είχαν σηκωθεί όλες και τη χειροκροτούσαν. Να σουν από μια γωνιά..."

"Είσαι τρελή κι επικίνδυνη. Είστε όλες για δέσιμο. Δε θα το κάνετε το παιδί σαν τα μούτρα σας. Δως μου το παιδί μου να φύγω".

Η Μένι πάγωσε στη θέση της.

"Φέρε το παιδί εδώ μωρή καριόλα!"

Το στόμα της Μένι έμεινε σε ένα τεράστιο Ο, θα ταν απορία, γιατί η Μένι ήταν νεότερη από την Τίλα, δε θα γνώριζε πιθανόν τη σημασία της απαρχαιωμένης πλέον έκφρασης "καριόλα", ίσως την τρόμαξε η λάμψη στα μάτια της Τίλα, ίσως η θέα του πιστολιού, πάντως ακούστηκε το "Μπαμ!" κι έμεινε το τεράστιο Ο, να ταλανίζεται και να πέφτει αιμόφυρτο στο πάτωμα.

Η Τίλα άρπαξε τη Γκάλια απ΄το χέρι, με το ελεύθερο χέρι, και βγήκε στο δρόμο.

"Τί έκανες; Η Μένι;..."

Μπαμ!

"Κάποια να τη σταματήσει! Είναι τρελή!"

Μπαμ!

"Ησυχία, τάξη κι ενσυναίσθηση" Η δημόσια πινακίδα. Η ζημιά τιμωρείται με φυλάκιση...

Μπαμ, μπαμ, μπαμ!

Καμιά δεν μπήκε πια στο δρόμο τους. Καμιά δεν έμαθε ποτέ πού βρήκε το πιστόλι. Οι αστυνομικίνες μόνο, που σηκώθηκαν αλαφιασμένες απ΄τον ύπνο τους, πρώτο κρούσμα βίας σε τόσα χρόνια, "όλα λύνονται με την κατανόηση και τον εποικοδομητικό διάλογο", οι ίδιες και τα όπλα τους στη ναφθαλίνη, τις είδαν εκεί που στέκονταν, στο ξέφωτο, μια γυναίκα αναμαλλιασμένη κι ένα κατάχλωμο δωδεκάχρονο κορίτσι, και τη γυναίκα να έχει πιάσει τη μικρή απ΄τους ώμους και να την ταρακουνά "Μου το υπόσχεσαι; ΤΟ ΥΠΟΣΧΕΣΑΙ;;;" πριν το προδιαγεγραμμένο τέλος.

*****

Είκοσι χρόνια μετά η Γκάλια η Πρώτη, έβλεπε τα κόκκινα πυροτεχνήματα για την επιτυχία του πραξικοπήματός της κι έβλεπε τα κόκκινα πυροτεχνήματα του κεφαλιού της μάνας Τίλα, κόκκινα κομμάτια που τινάχτηκαν στον ουρανό σαν σε γιορτή. Ασυναίσθητα έβαλε το δεξί χέρι στην καρδιά. Κάποιοι την είδαν, δεν ήξεραν τη σημασία της χειρονομίας, αλλά τους ξύπνησε το δέος, και την καθιέρωσαν σα δημόσιο χαιρετισμό, το δεξί χέρι στην καρδιά, όλοι, γυναίκες-άντρες, Νέες Γήινες-Αμπιγκντονιανοί ενωμένοι, τότε που λύθηκαν οι διαφορές, επανήλθε η βία και η παρόρμηση και όλα πια ξαναπήραν το φυσιολογικό (;) τους δρόμο.