Dec 19, 2006

Η αρχή

Ακούστηκε ο χαρακτηριστικός ήχος του κλειδιού στην πόρτα και μετά ποδοβολητά στο χωλ. Η Τίλα σήκωσε το κεφάλι απ΄το πιάτο της. Σχεδόν ταυτόχρονα, τα κεφάλια της Μένι και της Γκάλια εμφανίστηκαν πίσω απ΄την πόρτα. Λαχάνιαζαν και οι δύο. Είχαν κάνει φανερά αγώνα για το ποιά θα φτάσει πρώτη.

"Η μικρή μας έσκισε!"

Η Τίλα άφησε κάτω το πηρούνι.

*****

Ηταν πέντε χρόνια πριν περίπου που η Μένι άρχισε να παραπονιέται. Χτυπούσε το βιολογικό της ρολόι, έλεγε. Ηθελε να γίνει μάνα. Η Τίλα δεν είχε πρόβλημα.

Η Τίλα γενικά δεν είχε πρόβλημα με οτιδήποτε. Ηταν μάλλον άνθρωπος τυχερός, γιατί το να είσαι συγκαταβατικός από τη φύση σου, σε γλιτώνει από πολλά προβλήματα. "Δεν έχω πρόβλημα", δεν έχω και προβλήματα. Ούτως ή άλλως η Μένι ήταν αρκετά ανήσυχη και για τις δυο τους.


Ηταν καλά μαζί και η μία συμπλήρωνε την άλλη. Ησυχη κι επιφυλακτική η Τίλα, δραστήρια κι έξω καρδιά η Μένι. Η Τίλα δούλευε σε τράπεζα, η Μένι ήταν ψυχολόγος και κυβερνητικό στέλεχος, γιατί άνθρωποι με τέτοιες δάφνες ζητούνταν πολύ στα ανώτατα κλιμάκια. Η Νέα Γη προωθούσε το "Ησυχία, τάξη κι ενσυναίσθηση".

Δεν τέθηκε συζήτηση για το ποιά θα κυοφορούσε το παιδί. Η Τίλα δε διέθετε και πολύ αυτό που λέμε "μητρικό φίλτρο". Ούτε είχε όρεξη για πολλά πολλά. Η ιδέα της αναπαραγωγικής συνεύρεσης με κάποιον απ΄τους εθελοντές της Αμπιγκντόνια της έφερνε δυσφορία. Οχι ότι δεν είχε πάει ποτέ της με άντρα. Πιο νέα είχε πειραματιστεί και με αυτό το είδος. Στα κλεφτά, μαζί με συμμαθήτριές της, είχαν επισκεφτεί τον καταυλισμό των εθελοντών. Αργότερα μοιράστηκαν τις εμπειρίες τους χαμηλόφωνα, ένοχα, μοιραζόμενες το ίδιο στριφτό. Μετά όλες πήραν το δρόμο τους και ούτε που το ξανασυζήτησαν.

Η Τίλα δε θυμόταν πια και πολλά από το περιστατικό. Παρα μόνο μια περίεργη αίσθηση ανημπόριας και παράδοσης. Σα να ανοίγεις την πόρτα σε ένα πεινασμένο λιοντάρι. Ολα τα δεινά του κόσμου, έλεγαν οι Μητέρες, προέρχονται από τον άνδρα. Η βία, οι ενστικτώδεις παρορμήσεις. Γι αυτό και έγινε η ρήξη της Παλαιάς Γης μισό αιώνα πριν.

Ισως να ταν κι έτσι. Η Τίλα δεν είχε ούτως ή άλλως ποτέ ισχυρές σεξουαλικές ορμές και προτιμήσεις προς το ένα ή το άλλο φύλο για να κάτσει να ασχοληθεί παραπάνω. Η αλήθεια είναι ότι αν δε φοβόταν τον κοινωνικό στιγματισμό, δε θα νυμφευόταν καν. Θα μένανε απλά δυο καλές φίλες με τη Μένι, πράγμα που ίσως ήταν προτιμότερο για τη μοναχική ιδιοσυγκρασία της. Αλλά στη Νέα Γη, το ζευγάρωμα και το "μοίρασμα" είναι υποδηλωτικό της ευμάρειας και της ψυχικής υγείας. Οι μοναχικές γυναίκες είναι δαχτυλοδειχτούμενες σαν ψυχικά άρρωστες. Οχι φανερά φυσικά, αλλά τελικά έτσι γίνεται. Η Μένι δούλεψε πολλά χρόνια σα σύμβουλος για τέτοιες γυναίκες. Πάντα της είχε να πει πονεμένες ιστορίες.

Αρχισε η επιχείρηση "γονιμοποίηση". Επισκέφτηκαν το κέντρο γονιμοποίησης κι επέλεξαν μαζί το προφίλ του υποψηφίου σπερματοδότη. Νέος, υγιής, με καλλιτεχνική φλέβα. Ηταν επιλογή της Μένι και η Τίλα δεν είχε παρά να συμφωνήσει. Στο θέμα του χρωματότυπου διχάστηκαν λίγο. Μελαχροινή η Τίλα, ξανθή η Μένι. Το παιδί θα έπρεπε έστω και λίγο να τους φέρνει. Επέλεξαν έναν μελαχροινό κι ας άφηναν τα χρωμοσώματα ν' αποφασίσουν. Ετσι είπε η Μένι. Η Τίλα της ήταν για καιρό κρυφά ευγνώμων γι αυτή την ευγενική παραχώρηση.

Ηρθε η περίοδος της έλευσης των εθελοντών. Στήθηκαν πάλι οι καταυλισμοί στα σύνορα της Νέας Γης. Στήθηκαν και η Μένι με την Τίλα στην ουρά. Την πρώτη φορά δεν πρόλαβαν τις μέρες της ωορρηξίας. Τη δεύτερη φορά, ο εθελοντής ήταν κουρασμένος κα δε μπορούσε ν' ανταπεξέλθει. Την τρίτη φορά κάτι έγινε. Μια βδομάδα μετά, οι καταυλισμοί ξεστήθηκαν.

Οι μήνες περνούσαν κι έγινε πλέον φανερό ότι η Μένι δεν είχε μείνει έγκυος. Δοκίμασαν τη μέθοδο της σπερματέγχυσης. Δοκίμασαν την εξωσωματική. Η Μένι έπαιρνε χάπια με ορμόνες και ήταν μέσα στα νεύρα όλη μέρα. Τα βράδια έκανε μια ώρα γιόγκα για να καλμάρει. Ολες οι φίλες της έρχονταν να της συμπαρασταθούν στο δράμα που περνούσε. Το μικρό διαμέρισμα γέμιζε απ΄το πρωί κόσμο. Της έφερναν σπιτικά μπισκότα, βιβλία αυτοβοήθειας αχρείαστα, αφού η Μένι ήταν ψυχολόγος, αλλά ενδεικτικά καλής θελήσεως. Η Τίλα άρχισε να προφασίζεται υπερωρίες και να μένει έξω απ΄το σπίτι, όσο περισσότερο μπορούσε. Κάτι πια δεν την άφηνε να αναπνεύσει.

Ηταν ένα από τα βράδια που τριγυρνούσε άσκοπα και βρέθηκε σ' εκείνη την απόμερη συνοικία. Ακριβώς στην ώρα για να βρεθεί μπροστά στο σκηνικό, εκείνο της πολιτοφυλακής να παραβιάζει μια κόκκινη ετοιμόρροπη πόρτα και να βγάζει έξω μια γυναίκα που ούρλιαζε, έναν γυμνό άντρα κι ένα κορίτσι γύρω στα έξι-εφτά. Η Τίλα δεν παραξενεύτηκε τόσο στη θέα του άντρα, του πιο απροσδόκητου δηλαδή πλάσματος που θα μπορούσε να βρεθεί εκεί, όσο δυσφόρησε στο άκουσμα των ουρλιαχτών, στην επίδειξη δηλαδή φωνάσκουσας βίας. Οπως της εξήγησε βέβαια αργότερα η Μένι, που ήξερε τα πράγματα εκ των έσω, ο άντρας απελάθηκε, και η γυναίκα εστάλη σε άσυλο για ψυχολογική υποστήριξη, χωρίς περαιτέρω φασαρίες. "Ησυχία, τάξη κι ενσυναίσθηση". Η Τίλα και η Μένι έγιναν ανάδοχοι γονείς του καρπού του παράνομου έρωτα, του μικρού κοριτσιού.

*****

Το κοριτσάκι μεγάλωνε. Η Μένι ανέλαβε την διαπαιδαγώγησή της και η μικρή απεδείχθη λαμπρή μαθήτρια. Απόλυτη ισορροπία νόησης κι ενσυναίσθησης. Ηταν τόσο προικισμένη που ήταν ήδη επίλεκτη για την Ακαδημία των Μητέρων, την ιντελλιγκέντσια της Νέας Γης.

Οσο η Μένι επαιρόταν δεξιά κι αριστερά για τα ακαδημαϊκά κατορθώματα της μικρής και το νόημα που επέφερε η μητρότητα στη ζωή της, τόσο η Τίλα αποτραβιόταν στον κόσμο της χωρίς προφανή λόγο. Χωρίς προφανή λόγο, γιατί η Μένι δεν την άφησε στιγμή να νιώσει παραμελημένη, ή πως έχασε τη θέση που είχε στην καρδιά της για χάρη της μικρής. Κάτι τέτοιο θα ήταν άλλωστε ψυχολογικά απαράδεκτο. Η Τίλα άρχισε ξανά τις άσκοπες περιπλανήσεις κι αυτή τη φορά τη συνόδευε και η μικρή Γκάλια, που, πράγμα παράδοξο, αν αναλογιστεί κανείς το χρόνο που της αφιέρωνε η Μένι, είχε φανερή αδυναμία στην άλλη μαμά, τη σιωπηλή και την απόμακρη. Οι δυο τους έφευγαν το απογευματάκι και ξαναγύριζαν για το βραδινό. Περπατούσαν για ώρες ολόκληρες, πιασμένες χέρι-χέρι, χωρίς να μιλάν. Ηταν οπωσδήποτε ένας επιβαρυντικός παράγοντας στα γεγονότα που θ΄ακολουθούσαν. Η αλαλία. Το φυλάκισμα των συναισθημάτων. Πράγμα επικίνδυνο και ψυχολογικά απαράδεκτο.

*****


"Η μικρή μας έσκισε!"

Η Τίλα άφησε κάτω το πηρούνι.

"Αριστα σε όλα. Του χρόνου θα πάει γυμνάσιο στην Ακαδημία. Ανακοίνωσαν απόψε τα ονόματα. Είχαν σηκωθεί όλες και τη χειροκροτούσαν. Να σουν από μια γωνιά..."

"Είσαι τρελή κι επικίνδυνη. Είστε όλες για δέσιμο. Δε θα το κάνετε το παιδί σαν τα μούτρα σας. Δως μου το παιδί μου να φύγω".

Η Μένι πάγωσε στη θέση της.

"Φέρε το παιδί εδώ μωρή καριόλα!"

Το στόμα της Μένι έμεινε σε ένα τεράστιο Ο, θα ταν απορία, γιατί η Μένι ήταν νεότερη από την Τίλα, δε θα γνώριζε πιθανόν τη σημασία της απαρχαιωμένης πλέον έκφρασης "καριόλα", ίσως την τρόμαξε η λάμψη στα μάτια της Τίλα, ίσως η θέα του πιστολιού, πάντως ακούστηκε το "Μπαμ!" κι έμεινε το τεράστιο Ο, να ταλανίζεται και να πέφτει αιμόφυρτο στο πάτωμα.

Η Τίλα άρπαξε τη Γκάλια απ΄το χέρι, με το ελεύθερο χέρι, και βγήκε στο δρόμο.

"Τί έκανες; Η Μένι;..."

Μπαμ!

"Κάποια να τη σταματήσει! Είναι τρελή!"

Μπαμ!

"Ησυχία, τάξη κι ενσυναίσθηση" Η δημόσια πινακίδα. Η ζημιά τιμωρείται με φυλάκιση...

Μπαμ, μπαμ, μπαμ!

Καμιά δεν μπήκε πια στο δρόμο τους. Καμιά δεν έμαθε ποτέ πού βρήκε το πιστόλι. Οι αστυνομικίνες μόνο, που σηκώθηκαν αλαφιασμένες απ΄τον ύπνο τους, πρώτο κρούσμα βίας σε τόσα χρόνια, "όλα λύνονται με την κατανόηση και τον εποικοδομητικό διάλογο", οι ίδιες και τα όπλα τους στη ναφθαλίνη, τις είδαν εκεί που στέκονταν, στο ξέφωτο, μια γυναίκα αναμαλλιασμένη κι ένα κατάχλωμο δωδεκάχρονο κορίτσι, και τη γυναίκα να έχει πιάσει τη μικρή απ΄τους ώμους και να την ταρακουνά "Μου το υπόσχεσαι; ΤΟ ΥΠΟΣΧΕΣΑΙ;;;" πριν το προδιαγεγραμμένο τέλος.

*****

Είκοσι χρόνια μετά η Γκάλια η Πρώτη, έβλεπε τα κόκκινα πυροτεχνήματα για την επιτυχία του πραξικοπήματός της κι έβλεπε τα κόκκινα πυροτεχνήματα του κεφαλιού της μάνας Τίλα, κόκκινα κομμάτια που τινάχτηκαν στον ουρανό σαν σε γιορτή. Ασυναίσθητα έβαλε το δεξί χέρι στην καρδιά. Κάποιοι την είδαν, δεν ήξεραν τη σημασία της χειρονομίας, αλλά τους ξύπνησε το δέος, και την καθιέρωσαν σα δημόσιο χαιρετισμό, το δεξί χέρι στην καρδιά, όλοι, γυναίκες-άντρες, Νέες Γήινες-Αμπιγκντονιανοί ενωμένοι, τότε που λύθηκαν οι διαφορές, επανήλθε η βία και η παρόρμηση και όλα πια ξαναπήραν το φυσιολογικό (;) τους δρόμο.

19 comments:

angeliki marinou said...

Το όνομα της ανδρικής αποικίας "Αμπιγκντόνια" είναι παρμένο (και φόρος τιμής) από το κομμάτι "Theme for Abingdonia" των Black Widow.

Lex_Luthor06 said...

Στις πρώτες γραμμές νόμιζα πως το διήγημα λάβαινε χώρα στις ΗΠΑ του 17ου αιώνα.
Μου άρεσε το ενδεχόμενο της κατάληξης του political correct κλίματος της εποχής.

Κολοκύθι said...

Καταπληκτικό ρέντον.
Στο τέλος υπάρχει μια συγκαλημένη ανατροπή που σε βάζει σε σκέψεις ενώ όλο το "κοινωνικοφιλοσοφικό" κλίμα του κειμένου σε αφήνει μαλάκα.
Από τα καλυτερά. (γενικά, όχι μόνο από τα δικά σου)

sorry_girl said...

Εξαιρετικό.Δένει τόσο πολύ η ιστορία, με τις εικόνες και την συνέχεια..κάτι σαν φόρος τιμής στην εποχή μας.
Εξαιρετικό.
!!!

quartier libre said...

έχω πάντα μιά συστολή, στο να κάνω κριτική...
περίεργο ήταν, και μου άρεσε.

numb said...

Μ' έστειλες
Με την καλή έννοια

satya said...

Αυτό θα το ήθελα μεγαλύτερο. Δεν ξέρω αν η ιδέα του κειμένου ανήκει σε εσένα ή όχι, δε με νοιάζει καθόλου. Αλλά ο τρόπος που το προσεγγίζεις, αποστασιοποιημένα και παράλληλα υπάρχοντας μέσα σε-από αυτό, είναι από τους πιο γοητευτικούς που έχω συναντήσει από τότε που έμαθα να διαβάζω.
Το ξέρω, γίνομαι άπληστη, αλλά είναι που το γράψιμό σου με κάνει να νιώθω καλύτερα.

angeliki marinou said...

@lexluthor: Υπήρχαν τέτοια ονόματα τον 17ο αι.;
Σου άρεσε το ενδεχόμενο; Εμένα με φοβίζει.

Κολοκυθάκι, sorry girl, quartier, numb ευχαριστώ.

@ satya: αυτό είναι από τα διηγήματα που μου βγήκαν μονορούφι και μάλλον πλακατζίδικα (όπως ο "Μικρός Τάκης" - παρεπί αυτά είναι και τα αγαπημένα μου). Οπότε αμφιβάλλω αν θα μπορούσα να το αναπτύξω κι άλλο, σε μεγαλύτερη ιστορία, γιατί μου βγήκε με συμπυκνωμένη ορμή, δεν ήταν κάτι που το ψιλολόγησα για πολύ, όπως το Decades π.χ. Εβγαλα το μίσος μου για τους πολιτίκαλι κορρέκτ, τους ψυχολόγους, τους "πολιτισμένους" που σου ζαλίζουν τα @@.

Αν σε επόμενη μετενσάρκωσή σας συναντήσετε κάποια Τίλα, ε, θα ξέρετε ποιά είναι.

Fight Back said...

Καθως το διαβαζα ήταν σα να είμαι εγω απο ένα παραξενο κοσμο και η αμπιγκντονια να είναι η πραγματικη ζωη που εγω για καποιο λογο την ανακαλυπτω καθυστερημενα.
Πολυ ωραιο.

angeliki marinou said...

@fightback νομίζω ότι η γη μας και η Νέα Γη (η Αμπιγκντόνια ήταν καθαρά η αποικία ευτυχισμένων ανδρών)δεν είναι πολύ μακριά.

@satya (ξανά), τώρα που το ξανασκέφτομαι για την ανάπτυξη...νομίζω ότι η ιδέα σου είναι πάρα πολύ καλή. Επιφυλάσσομαι.

Παπαρούνα said...

ουργουελική η γραφή ή κάνω λάθος;
:)

satya said...

Μα ξέρω τι σου ζητάω!! Την ανάπτυξη την "έχεις" περισσότερο από όλους μας, καταφέρνεις και δε γίνεσαι κουραστική και δεν το τραβάς από τα μαλλιά. Το θέμα σου είναι πάρα πολύ δυνατό, ο τρόπος γραφής σου συναρπαστικός και αγαπημένος, οπότε?? ;-)

angeliki marinou said...

Ρε satya ΒΑΣΙΚΑ σε λατρεύω!

παπαρούνα μου, οργουελική σε σύμπτυξη!

Και καλά Χριστούγεννα σε όλους, να περάσετε όμορφα και ό,τι καλύτερο!

Anonymous said...

Όσο τη διάβαζα τόσο πιο συναρπαστική μου φαινόταν όλη η ιστορία..

πι-ες Τα μονορούφι κείμενα που γραφεις.. είναι και τα καλύτερα σου! (γνώμη μου)

Καλες γιορτες γλυκεια μου
πολλα φιλια

quartier libre said...

Την αγάπη μου!

Να σαι καλά, γερή και δυνατή!
Καλά Χριστούγεννα!

Αλεξάνδρα

Anonymous said...

Συναρπαστικό αλλά εγώ ψάχνω ακόμη τους συμβολισμούς σε σχέση με τον "νέο κόσμο" αλλά και το κοινωνικό "γίγνεσθαι" (της μόδας ο όρος, ε;) γενικότερα...

Ευτυχισμένο το 2007!

angeliki marinou said...

Καλές γιορτές και ό,τι καλύτερο heliotypon.

Θα σου πω την δικιά μου σκοπιά, γιατί ο καθένας καταλαβαίνει αυτό που θέλει να καταλάβει (κι έτσι πρέπει, τα περισσότερα κείμενα είναι πολυεδρικά, ας πούμε).

Βασικά το κείμενο είναι παρωδία του υπερπολιτισμένου πολιτισμού μας. Ολα εκλογικεύονται, όλα ερμηνεύονται (μέσω της ψυχολογίας), όλα τα αρχεγονα ένστικτα παραμερίζονται και εξοστρακίζονται.

Στην περίπτωσή μας όλα αυτά τα αρχέγονα ένστικτα, οι βία, οι παρορμήσεις, συμβολίζονται με το αρσενικό φύλο που ζει εξοστρακισμένο στην Αμπιγκντόνια.

Στην πολιτισμένη κοινωνία της Νέας Γης, αντίθετα, των γυναικών, όλα λύνονται μέσω του διαλόγου, μέσω της γιόγκας και βιβλίων αυτοβοηθείας. Για να ζει καλά κανείς σ' αυτήν την κοινωνία πρέπει να φέρεται σα λοβοτομημένος. Υπήρξε όμως μια γυναίκα "προβληματική" (στο πλαίσιο αυτής της κοινωνίας) που δεν το άντεξε. Ο πολύς πολιτισμός, το politically correct μπορούν να πρεσβεύουν τη χειρότερη μορφή καταπίεσης. Η κόρη της, στο τέλος, πέτυχε τη συνένωση των δύο κόσμων, της λογικής, του πολιτισμού, απ΄τη μία, του ενστίκτου, της βίας, απ΄την άλλη. Τα αποτελέσματα αφήνονται στην κρίση του καθενός.

Γνώμη μου είναι ότι κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να είναι συνειδητοποιημένος, ευτυχισμένος, αν θες, αν δεν αγκαλιάσει τη σκοτεινή πλευρά του. Οχι για να την επιβραβεύσει, αλλά για να την κατανοήσει. Απωθώντας απλώς "το κακό" μόνο μεγαλύτερο κακό μπορεί να προκληθεί.

Αυτά όσο αφορά το άτομο. Οσο αφορά την κοινωνία, αναρωτιεται κανείς μήπως ο υπέρμετρος πολιτισμός, είναι στην ουσία η χειρότερη και μητέ ομολογούμενη μορφή τυραννίας από την εποχή του ροπάλου.

Αυτά, ελπίζω να μην σε μπέρδεψα περισσότερο.

angeliki marinou said...

Μέσω της "γιόγκα", όχι της "γιόγκας".

Despoina said...

δεν ξέρω από διηγήματα...ούτε μπορώ να το κρίνω...αλλά μ'άρεσε πάρα πολυ...με πήρε μαζί του!