Φεβρουάριος 2026
"Ηταν εκείνη η παράσταση στο σχολείο. Εκανα το αγγελούδι που ραίνει τη φάτνη με χιόνι. Ημουν το πιο όμορφο κοριτσάκι στην τάξη. Εψαχνα με το βλέμμα τον μπαμπά μέσα στην αίθουσα.".
Ο άντρας στέκεται έξω από την πόρτα. Εχει τη μύτη βουτηγμένη στο μέσα μέρος του αγκώνα. Eκεί που μέχρι πριν λίγο ακουμπούσε το κεφάλι της. Ρουφάει το άρωμα του πενηντάχρονου δέρματός της, απαλό και λιπαρό, σα muffin σοκολάτα-πορτοκάλι.
"Ηθελα να του κάνω έκπληξη. Δεν του είχα πει τίποτα, μέχρι την τελευταία στιγμή. Οι άλλοι γονείς είχαν αγοράσει στα παιδάκια κορμάκια λευκά. Εγώ δεν είχα κορμάκι, παρά ένα αθλητικό φανελάκι και σορτς. Πόσο με μάλωσε η δασκάλα όταν με είδε έτσι".
Ακούγεται το τρίξιμο της πόρτας. Ο γιατρός βγαίνει.
"Δεν είχε έρθει. Φυσικά. Το ήξερα πως δε θα ρχόταν. Είχε δουλειές. Μετά την παράσταση μας πήρε η μαμά της Τζοάν να πάμε για κρέπες. Εκλαιγα την ώρα που έτρωγα, και μαζί με το γλυκό έτρωγα τα δάκρυα. Αλμυρό-γλυκό, αλμυρό....".
"Ολα είναι εντάξει. Δεν ξύπνησε καθόλου. Χαμογελούσε στον ύπνο της. "
Παύση.
"Πρέπει να πηγαίνουμε".
Οι δυο άντρες ανοίγουν την πόρτα. Εξω σκοτάδι.
"Μπείτε στο αυτοκίνητο, κύριε Καθηγητά. Σε λίγο θα είμαστε στη βάση".
Ο άντρας κουβαριάζεται στο πίσω κάθισμα. Ο γιατρός κάθεται στη θέση του οδηγού.
"Ολα νέκρωσαν. Μόνο οι εκκλησίες είναι ανοιχτές απόψε. Πρώτη φορά που θα χουν τόσο κόσμο. Και τελευταία."
"...γλυκό. Τελικά έπεσε ο κλήρος. Ησουν καλός άντρας. Εγώ ήμουν επιπόλαιη, λίγο ελαφριά. Μα σ' αγαπούσα. Δε μπόρεσα ποτέ πριν να στο πω, και να ναι τόσο πιστευτό, σα να χαμε μια αόρατη σφαίρα με ηλεκτροφόρα σύρματα. Εκείνη των επικίνδυνων συζητήσεων. Κάθε συζήτηση και στάχτη. Κι ήταν το βλέμμα σου που έψαχνα τριάντα χρόνια, μα δεν πειράζει, μου φτάνει που την τελευταία αυτή νύχτα είμαστε αγκαλιά κι ας μη με βλέπεις στο σκοτάδι, κι ας μη με είδες ίσως ποτέ. Δε μπορούν όλοι ν' αγαπάνε με τα μάτια ".
"Εσείς, Κύριε Καθηγητά, πιστεύετε στο Θεό;"
Δεν είναι συζήτηση αυτή για τη διαδρομή. Τα φύλλα στα δέντρα ακίνητα. Νεκρή φύση. Ο οδηγός κάνει ν' ανοίξει το παράθυρο, ο άντρας όμως πίσω αφήνει μια κραυγή. Το άρωμα σοκολάτα-πορτοκάλι. Μην φύγει. Τριάντα χρόνια έκανε να το παγιδεύσει. Το άφηνε να ωριμάζει σιγά, σιγά, να μαλακώνει. Το τιθάσευσε την τελευταία μέρα του κόσμου. Τη μέρα που ο μετεωρίτης θα πέσει πάνω στη γη, εκείνη όμως κοιμάται ειρηνικά και δε θα το πάρει είδηση που της έκλεψαν το άρωμα. Ισως να μην τη νοιάξει καν. Η Κίττυ η γενναιόδωρη κι εγώ ο ...
"Παράξενο μου φαίνεται. Ολα αυτά τα τοπία, όλα αυτά....δε θα τα ξαναδούμε ποτέ".
Ο οδηγός παίρνει επιδέξια τη δεξιά στροφή και μπαίνουν στη βάση.
Οι δυο άντρες κατεβαίνουν απ΄το αυτοκίνητο. Τους υποδέχεται ο αρχηγός πληρώματος στο χώρο εκτόξευσης.
"Αργήσατε. Δεν έχουμε πολύ χρόνο. Σε λίγο απογειωνόμαστε".
Σα να προσέχει το βλέμμα του καθηγητή. To ύφος του ξαφνικά γίνεται συμπονετικό, περνά το χέρι γύρω από τους ώμους του.
"Θα δείτε επιτέλους τη δουλειά σας, κύριε Καθηγητά. Είκοσι χρόνια τώρα κάνατε θαύματα στην αποικία. Είστε επίλεκτος. Ο,τι κι αν σημαίνει αυτό."
----------------------------------------------------
Και το άρωμα; Τί θα γίνει όταν ξεθυμάνει το άρωμα;
"Ηταν εκείνη η παράσταση στο σχολείο. Εκανα το αγγελούδι που ραίνει τη φάτνη με χιόνι. Ημουν το πιο όμορφο κοριτσάκι στην τάξη. Εψαχνα με το βλέμμα τον μπαμπά μέσα στην αίθουσα.".
Ο άντρας στέκεται έξω από την πόρτα. Εχει τη μύτη βουτηγμένη στο μέσα μέρος του αγκώνα. Eκεί που μέχρι πριν λίγο ακουμπούσε το κεφάλι της. Ρουφάει το άρωμα του πενηντάχρονου δέρματός της, απαλό και λιπαρό, σα muffin σοκολάτα-πορτοκάλι.
"Ηθελα να του κάνω έκπληξη. Δεν του είχα πει τίποτα, μέχρι την τελευταία στιγμή. Οι άλλοι γονείς είχαν αγοράσει στα παιδάκια κορμάκια λευκά. Εγώ δεν είχα κορμάκι, παρά ένα αθλητικό φανελάκι και σορτς. Πόσο με μάλωσε η δασκάλα όταν με είδε έτσι".
Ακούγεται το τρίξιμο της πόρτας. Ο γιατρός βγαίνει.
"Δεν είχε έρθει. Φυσικά. Το ήξερα πως δε θα ρχόταν. Είχε δουλειές. Μετά την παράσταση μας πήρε η μαμά της Τζοάν να πάμε για κρέπες. Εκλαιγα την ώρα που έτρωγα, και μαζί με το γλυκό έτρωγα τα δάκρυα. Αλμυρό-γλυκό, αλμυρό....".
"Ολα είναι εντάξει. Δεν ξύπνησε καθόλου. Χαμογελούσε στον ύπνο της. "
Παύση.
"Πρέπει να πηγαίνουμε".
Οι δυο άντρες ανοίγουν την πόρτα. Εξω σκοτάδι.
"Μπείτε στο αυτοκίνητο, κύριε Καθηγητά. Σε λίγο θα είμαστε στη βάση".
Ο άντρας κουβαριάζεται στο πίσω κάθισμα. Ο γιατρός κάθεται στη θέση του οδηγού.
"Ολα νέκρωσαν. Μόνο οι εκκλησίες είναι ανοιχτές απόψε. Πρώτη φορά που θα χουν τόσο κόσμο. Και τελευταία."
"...γλυκό. Τελικά έπεσε ο κλήρος. Ησουν καλός άντρας. Εγώ ήμουν επιπόλαιη, λίγο ελαφριά. Μα σ' αγαπούσα. Δε μπόρεσα ποτέ πριν να στο πω, και να ναι τόσο πιστευτό, σα να χαμε μια αόρατη σφαίρα με ηλεκτροφόρα σύρματα. Εκείνη των επικίνδυνων συζητήσεων. Κάθε συζήτηση και στάχτη. Κι ήταν το βλέμμα σου που έψαχνα τριάντα χρόνια, μα δεν πειράζει, μου φτάνει που την τελευταία αυτή νύχτα είμαστε αγκαλιά κι ας μη με βλέπεις στο σκοτάδι, κι ας μη με είδες ίσως ποτέ. Δε μπορούν όλοι ν' αγαπάνε με τα μάτια ".
"Εσείς, Κύριε Καθηγητά, πιστεύετε στο Θεό;"
Δεν είναι συζήτηση αυτή για τη διαδρομή. Τα φύλλα στα δέντρα ακίνητα. Νεκρή φύση. Ο οδηγός κάνει ν' ανοίξει το παράθυρο, ο άντρας όμως πίσω αφήνει μια κραυγή. Το άρωμα σοκολάτα-πορτοκάλι. Μην φύγει. Τριάντα χρόνια έκανε να το παγιδεύσει. Το άφηνε να ωριμάζει σιγά, σιγά, να μαλακώνει. Το τιθάσευσε την τελευταία μέρα του κόσμου. Τη μέρα που ο μετεωρίτης θα πέσει πάνω στη γη, εκείνη όμως κοιμάται ειρηνικά και δε θα το πάρει είδηση που της έκλεψαν το άρωμα. Ισως να μην τη νοιάξει καν. Η Κίττυ η γενναιόδωρη κι εγώ ο ...
"Παράξενο μου φαίνεται. Ολα αυτά τα τοπία, όλα αυτά....δε θα τα ξαναδούμε ποτέ".
Ο οδηγός παίρνει επιδέξια τη δεξιά στροφή και μπαίνουν στη βάση.
Οι δυο άντρες κατεβαίνουν απ΄το αυτοκίνητο. Τους υποδέχεται ο αρχηγός πληρώματος στο χώρο εκτόξευσης.
"Αργήσατε. Δεν έχουμε πολύ χρόνο. Σε λίγο απογειωνόμαστε".
Σα να προσέχει το βλέμμα του καθηγητή. To ύφος του ξαφνικά γίνεται συμπονετικό, περνά το χέρι γύρω από τους ώμους του.
"Θα δείτε επιτέλους τη δουλειά σας, κύριε Καθηγητά. Είκοσι χρόνια τώρα κάνατε θαύματα στην αποικία. Είστε επίλεκτος. Ο,τι κι αν σημαίνει αυτό."
----------------------------------------------------
Και το άρωμα; Τί θα γίνει όταν ξεθυμάνει το άρωμα;
16 comments:
Θα μυρίσουμε την παρακμή χωρίς φρου-φρου και μ@^@κ!9ς.
όμορφο ποστ.
Καλό βράδυ.
Μου αρέσει που... στο κάθε τέλος με τις ιστορίες σου.. μένω άφωνη. Η αλήθεια είναι. ο τρόπος γραφής αυτής της ιστορίας διαφέρει από τις άλλες που μας έχεις συνηθίσει. Αλλα ξερεις τι λενε ε? Η διαφορετικοτητα είναι αυτή που ομορφαίνει τη ζωή.. και δίνει στους ανθρώπους κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον. ;)
Needless to say καλη μου.. ως συνήθως μου άρεσε πολύ :)
Προφητικο το κειμενο σου...
καλημέρα, έκανες την Κυριακή μου ομορφότερη
@ sigmataf: ειδικά αν έχεις μάθει να τη μυρίζεις (και να τρέφεσαι απ' αυτήν) ολόκληρη τη ζωή σου, όπως ο ήρωας.
Καλή υπόλοιπη Κυριακή.
@ agnwsth: να σαι καλά, γλυκειά μου. Ηταν διαφορετικό και ήταν ρίσκο.
@ πρέζα tv: "εναλλακτική λύση 3" η πηγή έμπνευσης. Προφητική ή μούφα θα δείξει στις επόμενες decades.
@ numb2006: χαίρομαι!Καλημέρα.
Το ρίσκο προφανώς πέτυχε.
Πολύ όμορφο.
Τούλαζχιστον μια φορα στην ζωη κάθε ανθρωπου θα περασει ενας μετεωρίτης. Τα ενδεχώμενα ειναι 3.
1 θα περασει προκαλώντας μονο μικρη ανησυχια
2 Θα περάσει πολύ κοντά και θα της αλλάξει την τροχια.
3 Θα πέσει πάνω της και θα την διαλύσει.
(λιγο άσχετο το σχολιο αλλά παντα μου αρεσε η φυσική)
Καλησπέρα.
Πολυ ιδιαιτερη ιστορια. Απο την αρχή είχαν κατι το μη συνηθισμενο οι χαρακτήρες (δεν ήταν ευκολοι και οικείοι) και μου πήρε χρόνο να τους καταλάβω.
Πραγματικα το τελευταιο μερος, αναπάντεχο και πολυ ωραια γραμμενο, αξιζε την αναμονη. Για την ακριβεια ετσι σπασμενο στα 3 το κειμενο πηρε μεγαλυτερη αξια.
@lexluthor: Σ' ευχαριστώ. Ασχετο ή όχι, όμορφο το σχόλιό σου. Αν και για τη δεύτερη περίπτωση, οι φυσικοί έχουν αμφιβολίες (θα σου δώσω αύριο το link, το έχω περασμένο στα favorites στο γραφείο).
@finally connected: καμιά φορά είναι έτσι, όπως τα λες. Καμιά φορά δε μένει τίποτα. Θέμα μιας άλλης ιστορίας.
@fight back: το κόψιμο στα τρία ήταν μεν υπολογισμένο, αλλά και θέμα αναγκαιότητας. Μετά το πρώτο μέρος, το πισί μου χάλασε. Το δεύτερο μέρος γράφτηκε με χαρτί και στυλό και περάστηκε στο μπλογκ στο γραφείο. Το τρίτο, λέμε, δεν ήξερα αν τελικά θα το έγραφα και πότε. Χθες βράδυ όμως ταχα ψιλοκοπανήσει και μου βγήκε όπως το ήθελα. (αγνοήστε το κοινωνικό μήνυμα drink & blog).
Πάντως με βόλεψε αυτό το σπάσιμο, με την έννοια ότι βγήκαν 3 ιστορίες που θα μπορούσαν να ναι αυτοτελείς. Με βόλεψε να μην περιορίζομαι από μια καθορισμένη ροή, καταλαβαίνεις τί θέλω να πω.
Το διάβασα όλο από την αρχή και καλά έκανα τελικά. Είσαι από τους λίγους ανθρώπους που καταφέρνεις με τον τρόπο που γράφεις να μου ξυπνάς όλες τις αισθήσεις. Έχω στο ρουθούνι μυρωδιά σοκολάτας- πορτοκαλιού και στο στόμα μια γεύση αλμυρού- γλυκού- αλμυρού...
Τι να σου πω κοριτσάκι μου... σε ευχαριστώ.
δεν διάβασα το κείμενο...πέρασα μια βόλτα γιατί είδα το σχόλιό σου για την "γκουβερνάντα" στην Ντολ...
αν ήταν αληθινό μ άρεσε..
έκανα ένα "αντίστοιχο" ποστ..όχι όπως εκείνο..απλά με το ο καθένας έχει ότι του αξίζει...
αυτά γι απόψε...αύριο με πιο καθαρό μυαλό θα ρθω να δω το μπλογκ σου
καλή σου νύχτα φιλιά :)
@druqbar: "Μεθυσμένο". Ευστοχότατος.
@satya: ΕΓΩ σ' ευχαριστώ.
@alkyoni: δε διαβάζω πολύ, διαβάζω όμως συγκεκριμένα βιβλία πολλές φορές. Την "Τζέιν Εϋρ", σίγουρα πάνω από τριάντα. Φυσικά και το πίστευα αυτό που έγραψα. Βρίσκω ενδιαφέροντα τα σιγανά ποτάμια και τα άτομα με αυτοέλεγχο. Για να υπάρχει ανάγκη αυτοελέγχου, σίγουρα υπάρχει ένας χείμαρος από πίσω που πρέπει να συγκρατηθεί.
Σ' ευχαριστώ για το σχόλιο. Καλή σου νύχτα.
"τα είχα ψιλοκοπανήσει..." τς, τς, τς...
"Αλμυρό-γλυκό, αλμυρό,αλμυρό,αλμυρό,αλμυρό,αλμυρό,αλμυρό....".
"... Δε μπόρεσα ποτέ πριν να στο πω, και να ναι τόσο πιστευτό, σα να χαμε μια αόρατη σφαίρα με ηλεκτροφόρα σύρματα. Εκείνη των επικίνδυνων συζητήσεων.
Κάθε συζήτηση και στάχτη.
Κι ήταν το βλέμμα σου που έψαχνα τριάντα χρόνια, μα δεν πειράζει, μου φτάνει που την τελευταία αυτή νύχτα είμαστε αγκαλιά κι ας μη με βλέπεις στο σκοτάδι, κι ας μη με είδες ίσως ποτέ.
Δε μπορούν όλοι ν' αγαπάνε με τα μάτια ".
renton,
ΕΓΡΑΨΕΣ !
Το διάβασα δυό φορές. Προσπάθησα να μπω στην ατμόσφαιρα. Μου έμεινε το άρωμα πορτοκάλι-σοκολάτα. Κι ο ήχος της εκτόξευσης... Σε επόμενες αναγνώσεις θα ανακαλύψω κι αλλα...
Δεν βάζω άγχος! Θα γυρίσω στο σπιτάκι μου, θα εκτυπώσω το διήγημά σου και θα το διαβάσω με την ησυχία μου!!
Καλησπέρες…
@quartier libre: (smile)
@heliotypon: δύο φορές; αυτό είναι ο ορισμός του ηρωισμού.
@vita mi: λίγο αργά για καλησπέρες (είναι μία η ώρα τη νύχτα), oπότε όνειρα γλυκά και δημιουργικά, ξέρεις εσύ.
επίλεκτος, αλλά δεν μπόρεσε να σώσει αυτό που αγαπούσε...ή κάνω λάθος;
αυτό μου έμεινε απ΄την ιστορία σου
Post a Comment