Κάθεται στην ίδια θέση και περιμένει να φανεί.
Θάλασσα γκρίζα κι άμμος, κι ένα παλιό ποδήλατο θαλάσσης μισοθαμμένο. Γέννησε μια γάτα μέσα τις προάλλες. Τα αντικείμενα αλλάζουν χρηστικότητα, να κλέψουν λίγη ζωή ακόμα.
Περιμένει να φανεί.
Θάλασσα γκρίζα κι άμμος και το σκυλί περνά από μπροστά του. Κάποτε πήγαινε καμαρωτό, τώρα αγγίζει με τη μουσούδα του την άμμο.
Χους εις χουν. Μα όταν τελειώνει η ελπίδα, έρχεται μόνος του ο λόγος για μια καινούργια μέρα. Με βήματα ανάλαφρα και πέδιλα, ανασηκώνοντας την άμμο. Και η καρδιά του πεταρίζει και του λέει "Λίγο ακόμα".
Κι εκείνη γδύνεται μπροστά του. Ξέροντας ότι την παρακολουθεί. Σίγουρη για τη δύναμή της, όμορφη κι ανυποψίαστη.
Φορά κίτρινο μαγιό που φωσφορίζει. Ενα καινούργιο χρώμα.
Θάλασσα γκρίζα κι άμμος, εκείνη χάνεται αργά στο γκρίζο, κι ένας αυλός ηχεί στ' αυτιά του, σαν ήρεμο κλάμα πίσω από πόρτα σφαλιστή.
Κάποτε θα χορτάσει την τόση ομορφιά. Κάποτε τα χρώματα θα επαναλαμβάνονται. Τότε θ' απιθώσει το πρόσωπο στην άμμο, να λιώσει κάτω απ΄τον ήλιο, χαλκομανία με κόκκινο, πράσινο, μπλε, κίτρινο φωσφορίζον για να παίξουν τα παιδιά.
Κάποτε θα ρθει το τέλος. Οχι όμως σήμερα.
Κάθεται στη θέση του και περιμένει.
Γιατί όπου να ναι εκείνη θα προβάλλει. Το κίτρινο που του υποσχέθηκε, κι εκείνος θα 'ναι εκεί για να το πάρει. Με μια λαχτάρα κι ένα σκοινί στα χέρια.
Να κλέψει λίγη ζωή ακόμα. Ενα λόγο για μια καινούργια μέρα.
16 comments:
Ναι, μάλλον καλύτερα έτσι.
:{
ντεν καταλαβα...Πάλι σε σουρεαλισμό κάτι μού έρχεται...
εκτός αν γίνω τελείως κυνική και ο τύπος είναι απλά ένας "ματάκιας"...
(:Ρ)
Μπορείς και πιο κυνική ακόμα (smile)...
Ο τύπος είναι serial killer.
RENT ON,
ξέρεις ότι έχω πάντα συστολή, να εκφράσω άποψη για τις λογοτεχνικές προσπάθειες και τα λογοτεχνήματα...
Δεν είμαι "ειδικός".
Παρ' όλ' αυτά, ως αναγνώστης, το εισπράττω
ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ!
Δοκίμασε τον εαυτό σου, σ' αυτό το είδος. Ποίημα-πεζό.
Σου πάει.
Εσύ, ξέρεις, ότι η λογοτεχνία δεν είναι μαθηματικά, "αυτό το καταλαβαίνω, αυτό όχι"...
μιλάμε με άλλους όρους!
Μ' αρέσει πολύ!
Το ευχαριστήθηκα...
Αλεξάνδρα μου σ' ευχαριστώ πολύ.
Θέλω να πειραματιστώ ως προς αυτό: η εκτίμηση ενός "έργου" εξαρτάται από την κατανόησή του ή από τις εικόνες/αισθήματα που μας γεννά;
Επειδή αυτή τη φορά δεν είχα υπόθεση στο μυαλό μου παρά μόνο μία εικόνα, ήταν αναπόφευκτο το κείμενο να μη μπορεί να αναπτυχθεί γραμμικά, αλλά να είναι πιο ονειρικό/σουρεαλιστικό. Το θέμα είναι βέβαια ότι αυτό ακριβώς το είδος χρειάζεται τρομακτική εξάσκηση, γιατί είναι πολύ εύκολο να μπερδευτεί ο σουρεαλισμός με την αρλούμπα.
Εχω κάποιες ιδέες για ιστορίες στο μέλλον που θα ΑΝΑΓΚΑΣΤΩ λόγω της φύσεώς τους να ξαναχρησιμοποιήσω το ποίημα - πεζό. Βασικά, με το σχόλιό σου, μ' έκανες πολύ χαρούμενη!
"η εκτίμηση ενός "έργου" εξαρτάται από την κατανόησή του ή από τις εικόνες/αισθήματα που μας γεννά;"
Αυτό το ερώτημα είναι το κλειδί.
Το πρόβλημα είναι ότι οι άνθρωποι διστάζουν να εκδηλώσουν το συναίσθημά τους και έχουν αφεθεί στη γνώμη των διαφόρων "ειδικών" οι οποίοι -για δικό τους όφελος και προβολή- κάνουν τα έργα φύλλο και φτερό, αποδίδοντας στον καλλιτέχνη προθέσεις που δεν έχει!
Το έχω διαπιστώσει η ίδια σε εκθέσεις μου, όπου πολλοί επισκέπτες μου ζητούν να τους "εξηγήσω" κάποιο πίνακα, ενώ κριτικοί τέχνης "ερμηνεύουν" με το δικό τους τρόπο!
Εχει γούστο βέβαια να παρακολουθώ αυτές τις αντιδράσεις.. αλλά χαίρομαι ιδιαίτερα με τους μικρούς επισκέπτες. Τα παιδιά χαίρονται πάρα πολύ με τις ζωγραφιές μου, τρέχουν μέσα στην αίθουσα, αγγίζουν τα έργα.. ΝΙΩΘΟΥΝ. Δεν έχουν φυλακίσει -ακόμα- το συναίσθημά τους, αυτό ακριβώς που προσπαθώ να απεικονίσω δηλαδή...
:-) ευχαριστώ για την ευκαιρία να σχολιάσω. Ο συνδυασμός κειμένου και εικόνας είναι υπέροχος! Αραγε, αν η εικόνα δεν ήταν συγκεκριμένη και ήταν μόνο χρώμα ή αφηρημένα σχέδια, η έμπνευσή σου θα λειτουργούσε με την ίδια ευκολία..?
(αυτό είναι πρόκληση/πρόσκληση να χρησιμοποιήσεις κάτι τι δικό μου και να μεταφέρεις -αν μπορείς- το συναίσθημα που σου προκαλεί)
εργα εδώ: Pictures3000
Ροδιά συμφωνώ εν μέρει μαζί σου. Οτι αρκούν οι αισθήσεις για να συλλάβεις κάτι, παραμερίζοντας τη λογική και την άγρα "νοήματος" σε κάθετί. Βέβαια είμαι κατεξοχήν ο τύπος που ψάχνεται για νοήματα και "ηθικά διδάγματα" (το κολοκύθι μπορεί να το επιβεβαιώσει!), οπότε μπαίνω σε πρωτόγνωρα μονοπάτια.
Μετά χαράς αποδέχομαι την πρόκληση. Για να το δυσκολέψουμε κιόλας (και ν' αποφύγουμε τη ζαβολιά, δεδομένου ότι εγώ μπορεί να έχω ήδη μια α ιδέα στο μυαλό μου και να τη φορμάρω βολικά σε έναν από τους πίνακές αου!) θα έλεγα να μου προτείνεις ΕΣΥ έναν από τους πίνακες για να γράψω κάτι!
Διαφορετικά, θα διαλέξω εγώ αυτόν που με εμπνέει περισσότερο.
μη μου πεις ότι ήσουν και επηρρεασμένη απο την ταινία the perfum...
Εδώ παραμόνευε ο θάνατος. Δεν υπήρχε εδώ ούτε κακό, ούτε καλό. Μόνο γεγονότα... Η ζωή.
Διαβάζοντας το δεύτερο κατάλαβα όντως ότι ναι, κάποιος την παρακολουθεί, για κάποιο λόγο.. serial killer όμως... ποτε!
Έξυπνο, ποιητικό, σουρεαλιστικό..
"Θέλω να πειραματιστώ ως προς αυτό: η εκτίμηση ενός "έργου" εξαρτάται από την κατανόησή του ή από τις εικόνες/αισθήματα που μας γεννά;"
Σίγουρα,
όχι από την κατανόηση...
Θα μου άρεσε πολύ να διαλέξεις η ίδια αυτό που σου αρέσει και διεγείρει τη φαντασία σου.
Ευχαριστώ που δέχτηκες την πρόσκληση:-))
Δεν έχω διαβάσει τα σχόλια σε αυτό το ποστ, διάβασα τα προηγούμενα όμως. Η αλήθεια είναι ότι το προηγούμενο μου άρεσε περισσότερο, ίσως γιατί θαυμάζω τον τρόπο σου να ξυπνάς με πολύ απλές πρακτικές, φαντασίες μακρυνές και "ολόκληρες", ξέρεις, που έχουν και το καλό και το κακό μαζί. Εξού και το σχόλιό μου στο προηγούμενο. Τώρα για το τί κατάλαβα.. να την σκοτώσει θέλει, έτσι δεν είναι?
Εχοντας μερες να επισκεπτω το μπλογκ σου, λογω αρρωστιας, διαβασα πρωτα το συλλεκτη χρωματων και μετα το ατιτλο.
Χωρις να εχω δει τα σχολια νομισα οτι ειχες καποιο πλανο ποιηματος/κειμενου που θα διανθιζεται σε συνεχειες.
Η αποψη μου ειναι οτι το ατιτλο ως πιο αφαιρετικο ειναι και πιο δυνατο κειμενο. Το feeling που μου εδωσε εμενα ήταν ενας μοιραιος μαγνητισμος, αυτος ακριβως του θυματος που φοραει τα φωσφοριζε για να πεσει πανω στο θυτη και να μεταδωσει λιγη χρηστικοτητα.
Στο συλλεκτη χρωματων, περα απο τον ωραιο τιτλο δεν καταλαβα γιατι κατεληξες σε αυτες τις αλλαγες και αν εχεις ορεξη εξηγησε το μας, μην κανεις μονο πειραματα μ'εμας :)
Πχ δεν καταλαβα τι εξυπηρετει η παραγραφος "χους εις χουν".
χωρις να το παιζω κριτικος, απλα ελπιζω να βοηθησα
Aρχίζω απ΄το τέλος:
fight back, πραγματικά η κριτική σου ήταν to the point. Το "Ατιτλο" έβριθε συναισθήματος (όπως μου είπαν), αλλά ήταν ακατάληπτο, ο "Συλλέκτης" γεννήθηκε με την πρόθεση να είναι πιο κατανοητός, αλλά, όπως μου είπες και εσύ και η satya έχανε αλλού.
Υποθέτω ότι όταν πάμε να επεξηγήσουμε κάτι, η να το εμπλουτίσουμε και λοιπά, το αποδυναμώνουμε. Τουλάχιστον, το ηθικό δίδαγμα ήταν να μην πειράζω τα πρωτόλειά μου στο εξής!
Α, και κάτι άλλο: το πειραματόζωο είμαι εγώ κι εσείς είστε οι στριφνοί επιστήμονες! Αντε, για να μη λες. Αν και στ' αλήθεια θα ήθελα να πλακώνονται σε ένα τερραίν (με μπικίνι, λάσπες και λοιπά) οι "της κυριολεξίας" vs τους "ιμπρεσιονιστές"!
Περαστικούλικα!
satya, χαίρομαι που η σκέψη σου συνάδει με του fight back. Μέχρι τώρα δυο μου είπατε ότι καλύτερο ήταν το πιο "ποιητικό" (ναι, θέλει να τη σκοτώσει).
quartier συνόψισες το παραπάνω μπλα μπλα με τον καλύτερο τρόπο.
αγνωστη σ' ευχαριστώ!
ούτος εκείνος Ετσι. Ουσιαστικά δε χρειαζόταν καν η επεξήγηση ότι ο τύπος ήταν killer. Ολοι ζούμε, πεθαίνουμε, κλέβουμε ζωή, χωρίς καν να σκοτώσουμε, και αυτή ακριβώς είναι η ζωή.
παπαρούνα Συλλέκτης οσμών ο ένας, χρωμάτων ο άλλος, ε; Oχι, δεν έχω δει την ταινία και το διήγημα, που το έχω φυσικά διαβάσει, δεν ήταν η συνειδητή επιρροή μου. Εμπνευσή μου ήταν ένα μουσικό κομμάτι - το "The Watcher" των Tractor, καμία σχέση με δολοφόνους και χρώματα, αλλά είχε το σωστό feeling.
rodia τα λέμε!
Ναι, πολύ καλύτερο έτσι. Και πάλι όμως, μου φαίνεται κάπως ασυνάρτητο και λίγο υπερβολικά νταντά. Δεν φταις εσύ, εγώ φταίω που δεν μού αρέσει το νταντά.
Κάνε με τώρα ντα που δεν σού τα είπα από την αρχή.
Post a Comment