Ragnarok (Μέρος Α)

Το κεφάλι της πονούσε. Το χτύπησε στο άνοιγμα της πόρτας, καθώς οι δύο την τραβούσαν στο πίσω κάθισμα. «Τι βγάζεις βόλτα το σκύλο νυχτιάτικα; Θα σου επιτεθεί κανας ανώμαλος και…» «Μπα. Βλέπουν τον σκύλο και φοβούνται.» Ίσως και να τη γλίτωσε αρκετές φορές μέχρι τώρα. Γαμώτο. Θα ‘χε βγάλει καρούμπαλο στα σίγουρα.

Και ο σκύλος - έφαγε τουλάχιστον μια ξεγυρισμένη. Τον έβλεπε ακόμα στο μυαλό της, να στέκεται στο δρόμο, με το λουρί να σέρνεται κατάχαμα και της ερχότανε να κλάψει. Θα πρόφταινε να πάει σπίτι; "Της τα λεγα εγώ, μα έτσι ήταν πάντα της, δεν άκουγε κανέναν". Η που θα τον έπαιρνε η αγέλη του νεκροταφείου στο κυνήγι, θα μπλεκόταν στο λουρί του κι άντε να τα βγάλει πέρα. Τόσα χρόνια το είχαν το καημένο και τώρα, να.

Οκέι. Συγκεντρώσου.

Περίεργοι οι τύποι για ανώμαλοι. Ακόμα δεν την εξανάγκασαν σε πίπα. «Αν ήμουν ανώμαλος κι άρπαζα μια γκόμενα απ΄το δρόμο, θα ‘ταν το πρώτο πράγμα που θα έκανα. Μετά ομαδικό γαμήσι, και μετά άδειασμα κάπου, τέρμα Θεού. Και να ‘χει σταματήσει η κυκλοφορία, και να ψάχνει για ταξί με τον κώλο ξέσκεπο και τα δόντια να χτυπάν και να μην έχει μία πάνω της, δεν-ήξερε-να-κουβαλά-και-πορτοφόλια-στη-βόλτα-της-νυχτιάτικα».

Αν ήταν μόνο αυτό, θα’ ταν καλά. Από πίπες και γαμήσι επιβιώνει κανείς. Όσο να ναι. Δηλαδή υπάρχουν και χειρότερα. Ήταν βέβαιη γι’ αυτό, κατά κάποιο τρόπο. Δεν θα έφερνε αντίσταση. Θα έπαιρνε τις καλύτερες πίπες της ζωής της για να ξεμπερδέψει μια ώρα αρχύτερα.

Όμως δεν έκαναν τίποτε απολύτως. Με το που την έβαλαν στο αμάξι, της έδεσαν τα μάτια και δεν αντάλλαξαν ούτε κουβέντα μεταξύ τους. Στη σιωπή γλιστρούσε το αυτοκίνητο, γλυκά στην άσφαλτο.

Μύριζε ξύλο και βερνίκι. Θα ταν παλιό το ταμπλώ. Ούτε που πρόσεξε αυτοκίνητο και μάρκα. Ούτε που πρόσεξε τον συνοδηγό, καθώς άνοιξε το παράθυρο και της ζήτησε την πληροφορία. Κάτι άλλο σκεφτόταν, μια ιστορία που είχε στο μυαλό της. Ναι, έγραφε ιστορίες. Χα, μαλάκα, να δω τώρα τι θα πω στους μπάτσους. Δε θα έβλεπε ξανά τα πρόσωπά τους, έβαζε και στοίχημα.

Κι η ιστορία είχε φτάσει σε σημείο γαμάτο. Τη σκεφτόταν ήδη πολλές μέρες και η – σχεδόν - τελική της διαμόρφωση την ικανοποιούσε. Πάντα στο τέλος κάτι άλλαζε. Πάντα υπάρχουν περιθώρια για τα καλύτερα, όπως και για τα χειρότερα.

Το πολύ πολύ να την άφηνε για λίγο. Να ωριμάσει κι άλλο. Θα έριχνε εμβόλιμο το χρονικό ενός βιασμού. Ήταν κάτι που έκανε συχνά. Όταν βαριόταν από την εντατική συγκέντρωση σε ένα θέμα, έπιανε μετά κάτι άλλο. Ο βιασμός, εδώ που τα λέμε, θα ταν χοντρή κλισεδιά. Παρωχημένο το κοινωνικό δράμα. Αλλά θα έβαζε την προσωπική της πινελιά. Τι διάολο, σε λιγάκι θα δοκίμαζε από πρώτο χέρι, χοχοχο.
……

Ας έλεγαν τουλάχιστον κάτι, τα αρχίδια.

Δεν ήταν σίγουρα οι τυπικοί ανώμαλοι. Ίσως να μην ήταν καν ανώμαλοι. Οδηγούσαν προσεκτικά, οι δυο πίσω την κρατούσαν απ΄τα μπράτσα, χαλαρά, αλλά αποφασιστικά. Λύτρα δεν είχε να δώσει. Με οργανωμένο έγκλημα δεν είχε πάρε-δώσε. Σίγουρα κάποιο λάθος έγινε. Θα την μπλέξανε με άλλη. Αναρωτήθηκε αν ήταν ίσως υπερβολικά κλισέ να τους ρωτήσει γι αρχή «Ποιοι είστε; Τι θέλετε από μένα;». Ευχήθηκε να μην έβγαινε η φωνή της τσιριχτή:

«Ποιοι είστε; Τι θέλετε από μένα;»

Ένιωσε ηλίθια.

Το αυτοκίνητο σταμάτησε. Ποιά θα ταν άραγε η καλύτερη στιγμή να το παλαίψει; Τώρα; Η αργότερα, όταν μάθαινε;
Ήταν τρεις κι ήταν μία, με τα μάτια δεμένα - απεφάνθη. Έτσι ένιωσε λίγο καλύτερα για λογαριασμό της όταν άφησε να τη βγάλουν απ΄το αμάξι, υπάκουη σαν το αγγελούδι.

Χτύπησαν το κουδούνι κι έμειναν λίγο να περιμένουν στο κατώφλι. Κάποιος από μέσα τους άνοιξε - έπειτα το «γκουπ!» της πόρτας και μετά το απόλυτο σκοτάδι.