Ragnarok (Μέρος Β)

«Θα μου βγάλετε τώρα το μαντήλι; Παρα-κα-λώ;»

Την έπαιρνε για τουπέ. Είχε ανεχτεί ήδη πολλά. Οι άντρες σα να κοντοστάθηκαν. Σα να συνεννοήθηκαν μεταξύ τους, με τη ματιά. Και με μια ταυτόχρονη απόφαση, την έπιασαν ξανά απ΄τα μπράτσα - την πόνεσαν μάλιστα αυτή τη φορά - και συνέχισαν να την οδηγούν προς τα ενδότερα, ο ένας δεξιά, ο άλλος αριστερά της. Ήταν τόση η επισημότητα της εικόνας, όπως τη φανταζόταν, που της ήρθε να βάλει τα γέλια.

Τα ζώα. Αν ήταν ν’ αντισταθεί, τόση ώρα θα το είχε κάνει. Ήταν φανερά μισθοφόροι, όργανα διεκπεραίωσης. Χάρηκε που δεν αντιστάθηκε. Με τους έξυπνους βρίσκεις άκρη. Μέχρι που σε αφήνουν να τους κοροϊδέψεις - ακριβώς γιατί είναι έξυπνοι. Αυτοί οι ηλίθιοι θα τη σάπιζαν στο ξύλο με το παραμικρό.

Το σκοτάδι μπροστά απ΄το μαντήλι της παρέμενε αδιαπέραστο, καθώς προχωρούσαν στο διάδρομο. Ήταν ένας μακρύς διάδρομος όλο στροφές, σα νοσοκομείου. Και η μυρωδιά θύμιζε νοσοκομείο. Απολυμαντικό, αλλά και μεταλλικό του αίματος. Κάτι τέτοιο. Τα τακούνια τους σφυροκοπούσαν το μάρμαρο - κι ο θόρυβος την έκανε να ταραχτεί.

Κάθε απόγευμα που πήγαινε στο νοσοκομείο, ο πατέρας της την καταλάβαινε από το διάδρομο ακόμα. «Πώς περπατάς έτσι - σαν τον Γιαγκούλα;” Παρά τα δέκα χρόνια μπαλέτο, είχε βαρύ περπάτημα. Δεν το ‘κανε επίτηδες. Όλο έσπαγαν τα τακούνια ή τρωγόταν η σόλα από μέσα. «Τύπος στενάχωρος κι εσωστρεφής», ανωτέρας παπουτσολογίας πορίσματα. Όλο του τάραζε τον ύπνο με το σφυροκόπημα - κι όλο το περίμενε πώς και πώς για να ξυπνήσει.

Ξαφνικά ήθελε να καταλήξουν κάπου το συντομότερο δυνατόν.

Όταν άνοιξαν τη σιδερένια πόρτα, κατάλαβε πως έφτασαν, γιατί έκανε κρύο και μύριζε καθαριότητα υπερβολική και οι κινήσεις τους έγιναν βιαστικές. Kι ένιωσε ζεμάτισμα στο στομάχι και διάθεση να κατουρηθεί πάνω της, όπως εκείνη τη φορά που – όχι ρε, μη μαρτυράς! – όπως τότε λοιπόν ένιωσε, όταν την κάθισαν βίαια σε μια κρύα καρέκλα και της πέρασαν δερμάτινα λουριά σε καρπούς και αστραγάλους.

Τότε άρχισε να ουρλιάζει.

«Γαμημένοι. Καριόληδες. Μουνόπανα».

Τα ντεσιμπέλ της τα ίδια την ξάφνιασαν. Μόνο στιγμιαία.

«Άντε γαμηθείτε. Γαμημένοι, καριόληδες, μουνόπανα».

Την έλλειψη γκάμας υβρεολογίου ήρθε να υπερκαλύψει με το ολόκορμο τράνταγμά της, σαν η καρέκλα ολόκληρη να πήρε φωτιά κι εκείνη να ‘ταν πύραυλος έτοιμος για εκτόξευση.

Εκείνη τη φορά στη δουλειά. Είχε κλειστεί στο ασανσέρ. Πάλευε με τα κουμπιά, έπαιρνε τους φρουρούς τηλέφωνο από το κινητό, και το μαλακισμένο ήταν συνέχεια κατειλημμένο. Όταν τελικά ανακάλυψαν ότι ο θάλαμος είχε σταθεί μεταξύ ισογείου και πρώτου γύρισαν και τη ρώτησαν με πλήρη φυσικότητα και γνήσια απορία: “Μα καλά, γιατί δε φώναζες;”. Περίμεναν να φωνάξει για βοήθεια, να ουρλιάξει – αν είναι δυνατόν - σαν καμιά κυρα-Κατίνα. Τώρα όμως μπορούσε να ξελαρυγγιαστεί ελεύθερα, να ταρακουνιέται όσο ήθελε, γιατί ήταν βέβαιη πως σε αυτό το μέρος δε θα την άκουγε κανείς.

Είχε ανάψει. Το αίμα κόχλαζε στις φλέβες της, έτσι όταν ένα χέρι της έβγαλε τα σπορτέξ με παράταιρη προσοχή και σοβαρότητα κι άρχισε να χαϊδεύει τα πυρωμένα δαχτυλάκια των ποδιών της, ένα ένα, σα να προσπαθούσε να επιλέξει, ήταν σα να περνούσε από πάνω τους ένα κομμάτι πάγος. Ανατρίχιασε.

«Παλιομαλά-»

Αργά κατάλαβε ότι το παγωμένο χέρι με τη δράση αναισθητικού είχε γοργά αντικατασταθεί από τανάλια. Στο τελευταίο της ουρλιαχτό, πριν λιποθυμήσει, ένιωσε να βγαίνουν τα σωθικά της, τα κάτουρα που τόση ώρα συγκρατούσε, όλα ταυτόχρονα με το μεσαίο δαχτυλάκι του αριστερού της ποδιού.