Οκτώβριος 2016
Xxx->h##☻►▼◄♂♥♀☼βσδωωηαβηρβηεαβ
DELETE
Απόψε έχω λίγη ώρα να σκοτώσω. Έχω φυσικά πολλή δουλειά ακόμα, αλλά μπορώ να κάνω ένα διάλειμμα. Έφαγα ένα σάντουιτς με τόνο. Συγύρισα λίγο και το σπίτι. Μεθαύριο γυρίζει.
Με πήρε τηλέφωνο, καμιά ώρα πριν. Με ρώτησε τι κάνω. «Καλά» της είπα. «Σίγουρα;» «Σίγουρα». Δεν είπα και ψέματα. Καλό είναι να μένεις μόνος πότε πότε. Κι ούτε ήθελα να της δημιουργήσω τύψεις συνείδησης που πέρασε όλη τη βδομάδα στο βουνό. Ένα εξοχικό χρειάζεται τακτική συντήρηση. Καθαριότητα, άναμμα καλοριφέρ και λοιπά. Κλάδεψε και τους θάμνους, μου είπε. Είχαν αγριέψει πολύ. Είδε και τις φίλες της. Γέννησαν οι αγελάδες και είχαν θέμα προς συζήτηση.
Την έχουν χάσει τελευταία. Ας όψεται ο μετεωρίτης. Πέρασε κι έφυγε χωρίς δράματα. Μεγάλη χαλάστρα. Η Κίττυ ήταν έτοιμη για μια αρμονική διαβίωση στο βουνό. Έμαθε να ζυμώνει ψωμί, να αρμέγει αγελάδες, να πήζει τυρί και γιαούρτι. Όλες τις δεξιότητες επιβίωσης. Τα απογεύματα μάζευε τις γειτόνισσες στο σπίτι. Τις "φίλες" της. Συζητούσαν για το νοικοκυριό, τους άντρες τους, τα παιδιά. Υποθέτω, δεν ήμουνα ποτέ στις συναθροίσεις. «Είσαι σνομπ. Θεωρείς τους άλλους αμελητέες μονάδες. Ξέρεις πόσα μαθαίνει κανείς απ΄τον απλό κόσμο, ναι, από αυτές τις γυναικούλες;» Χαχα, ρε Κίττυ. Να μάθει απ΄τον απλό κόσμο. Πόσοι ευφημισμοί για να εκφράσει απλώς ότι την ευχαριστεί η εναλλαγή του ακροατηρίου. Κίττυ, πολυσυλλεκτική μου αγάπη.
Τι έλεγα; Για τον μετεωρίτη και τη χαλάστρα. Η Καλιφόρνια ζει ακόμα και η Κίττυ εδώ, μαζί της. Δε θεώρησα ποτέ σκόπιμο να της εξηγήσω ότι δεν υπήρχε ποτέ περίπτωση να κάνει ζημιά διερχόμενος μετεωρίτης. Να ανεβάσει θερμοκρασία, να μας θάψει κάτω απ΄το νερό. Θα μπορούσα να της το εξηγήσω τότε, δέκα χρόνια πριν, και μια και δύο φορές μέχρι να το εμπεδώσει. Το σύμπαν είναι απόλυτο, δεν ικανοποιείται με ημίμετρα. Τα παίζει όλα για όλα. Μπαμ και κάτω.
Όχι, όχι, αυτά δεν πρέπει να τα γράφω. DELETE.
Τώρα ξέρω ότι έκανα καλά που δεν της το είπα. Οταν όλα θα τελειώσουν θα ξέρω ότι την έκανα έστω και λίγο ευτυχισμένη. Μου είναι απαραίτητο να το ξέρω, γιατί δε μου έχει μείνει πια τίποτε άλλο να ελπίζω.
Θα έρθει μεθαύριο και θα γεμίζει το σπίτι ζωή. Ελπίζω να με προλάβει πριν φύγω για τη σχολή. Αλλιώς θα τη δω το βράδυ. «Μα τι κάνεις τόσες ώρες;» θα μου πει. «Αυτοί εκεί σου ρουφάν το αίμα». Θα μου δώσει πίσω το αίμα μου με ένα φιλί στο κατώφλι. Το πρόσωπό της θα λάμπει. Δέκα χρόνια πέρασαν και το πρόσωπό της παρέμεινε αναλλοίωτο. Ο ήλιος μου.
Μόνο τα μπράτσα της. Τα είδα σε κάποιο σουαρέ, πάνε μήνες. Κάνουμε ακόμα σουαρέ καμιά φορά, αν και σπανιότερα πια, ένεκα οι επαγγελματικές μου υποχρεώσεις. Πήγαινε κάποιον να υποδεχτεί στην πόρτα, σήκωσε τα χέρια να τον αγκαλιάσει. Φορούσε μια μαύρη μπλούζα που ήταν σι-θρου στα μπράτσα. Τα είδα τότε τα μπράτσα της. Έχουν κρεμάσει. Το αγκάλιασμά της δεν είναι πια ναζιάρικο, καταντάει να φαίνεται ικετευτικό.
Η Κίττυ μου να ικετεύει. Χριστέ μου.
Θυμάμαι τότε που με έτρωγε η ζήλια. Πόσα χρόνια της κοινής μας ζωής, ζήλευα κάθε έναν που αγκάλιαζε, κάθε έναν που μίλαγαν. Χνάρια στη φρέσκια άσφαλτο έλεγα, ο μαλάκας.
Την εκδικήθηκα γι αυτό. Της έκανα όλα τα χατήρια, με τη χολή του ανήμπορου. Δέχτηκα να πάρουμε σπίτι στο βουνό, και τη φανταζόμουν κάθε μέρα να γαμιέται με τον κουμπάρο που το σαλέ του ήταν 500 μέτρα πιο πέρα. Δέχτηκα αυτή τη δουλειά που με σκοτώνει, για την οποία η Κίττυ δεν έχει ιδέα. Κάθε της λέξη και μια πνευματώδης απαξιωτική σπόντα, κάθε της φιλί και μια ευγενική απομάκρυνση, «έχω δουλειά τώρα». Της τα δωσα όλα, εκτός από μένα.
Έφτανε μονάχα μια στιγμή για να καταλάβω. Βλέποντας τα μπράτσα της. Οτι η Κίττυ μου δεν είχε ποτέ ανάγκη από άντρα. Ανάγκη από ζωή είχε. Όλοι οι πιθανοί κι απίθανοι της πρόσφεραν αυτό ακριβώς. Ζωή. Ερεθίσματα. Κίνητρο να μάθει να ζει υγιεινά, κίνητρο να μάθει ψυχολογία, κίνητρο ν’ αφήσει τη δουλειά της στην πόλη και να πάει στο βουνό, να μάθει να πήγει τυριά και γιαούρτια και να ζήσει ευτυχισμένα.
Και τώρα τα μπράτσα είναι μαραμένα, και με τα μπράτσα μαραμένα ικετεύει για ζωή. Λίγη ζωή ακόμη, τη ζωή που δε μπορώ, που δε μπόρεσα ποτέ να της προσφέρω. Η ζωή μου.
Έκανα επάξια τη δουλειά του μετεωρίτη. Μας βύθισα και τους δύο κάτω απ΄τη θάλασσα.
Xxx->h##☻►▼◄♂♥♀☼βσδωωηαβηρβηεαβ
DELETE
Απόψε έχω λίγη ώρα να σκοτώσω. Έχω φυσικά πολλή δουλειά ακόμα, αλλά μπορώ να κάνω ένα διάλειμμα. Έφαγα ένα σάντουιτς με τόνο. Συγύρισα λίγο και το σπίτι. Μεθαύριο γυρίζει.
Με πήρε τηλέφωνο, καμιά ώρα πριν. Με ρώτησε τι κάνω. «Καλά» της είπα. «Σίγουρα;» «Σίγουρα». Δεν είπα και ψέματα. Καλό είναι να μένεις μόνος πότε πότε. Κι ούτε ήθελα να της δημιουργήσω τύψεις συνείδησης που πέρασε όλη τη βδομάδα στο βουνό. Ένα εξοχικό χρειάζεται τακτική συντήρηση. Καθαριότητα, άναμμα καλοριφέρ και λοιπά. Κλάδεψε και τους θάμνους, μου είπε. Είχαν αγριέψει πολύ. Είδε και τις φίλες της. Γέννησαν οι αγελάδες και είχαν θέμα προς συζήτηση.
Την έχουν χάσει τελευταία. Ας όψεται ο μετεωρίτης. Πέρασε κι έφυγε χωρίς δράματα. Μεγάλη χαλάστρα. Η Κίττυ ήταν έτοιμη για μια αρμονική διαβίωση στο βουνό. Έμαθε να ζυμώνει ψωμί, να αρμέγει αγελάδες, να πήζει τυρί και γιαούρτι. Όλες τις δεξιότητες επιβίωσης. Τα απογεύματα μάζευε τις γειτόνισσες στο σπίτι. Τις "φίλες" της. Συζητούσαν για το νοικοκυριό, τους άντρες τους, τα παιδιά. Υποθέτω, δεν ήμουνα ποτέ στις συναθροίσεις. «Είσαι σνομπ. Θεωρείς τους άλλους αμελητέες μονάδες. Ξέρεις πόσα μαθαίνει κανείς απ΄τον απλό κόσμο, ναι, από αυτές τις γυναικούλες;» Χαχα, ρε Κίττυ. Να μάθει απ΄τον απλό κόσμο. Πόσοι ευφημισμοί για να εκφράσει απλώς ότι την ευχαριστεί η εναλλαγή του ακροατηρίου. Κίττυ, πολυσυλλεκτική μου αγάπη.
Τι έλεγα; Για τον μετεωρίτη και τη χαλάστρα. Η Καλιφόρνια ζει ακόμα και η Κίττυ εδώ, μαζί της. Δε θεώρησα ποτέ σκόπιμο να της εξηγήσω ότι δεν υπήρχε ποτέ περίπτωση να κάνει ζημιά διερχόμενος μετεωρίτης. Να ανεβάσει θερμοκρασία, να μας θάψει κάτω απ΄το νερό. Θα μπορούσα να της το εξηγήσω τότε, δέκα χρόνια πριν, και μια και δύο φορές μέχρι να το εμπεδώσει. Το σύμπαν είναι απόλυτο, δεν ικανοποιείται με ημίμετρα. Τα παίζει όλα για όλα. Μπαμ και κάτω.
Όχι, όχι, αυτά δεν πρέπει να τα γράφω. DELETE.
Τώρα ξέρω ότι έκανα καλά που δεν της το είπα. Οταν όλα θα τελειώσουν θα ξέρω ότι την έκανα έστω και λίγο ευτυχισμένη. Μου είναι απαραίτητο να το ξέρω, γιατί δε μου έχει μείνει πια τίποτε άλλο να ελπίζω.
Θα έρθει μεθαύριο και θα γεμίζει το σπίτι ζωή. Ελπίζω να με προλάβει πριν φύγω για τη σχολή. Αλλιώς θα τη δω το βράδυ. «Μα τι κάνεις τόσες ώρες;» θα μου πει. «Αυτοί εκεί σου ρουφάν το αίμα». Θα μου δώσει πίσω το αίμα μου με ένα φιλί στο κατώφλι. Το πρόσωπό της θα λάμπει. Δέκα χρόνια πέρασαν και το πρόσωπό της παρέμεινε αναλλοίωτο. Ο ήλιος μου.
Μόνο τα μπράτσα της. Τα είδα σε κάποιο σουαρέ, πάνε μήνες. Κάνουμε ακόμα σουαρέ καμιά φορά, αν και σπανιότερα πια, ένεκα οι επαγγελματικές μου υποχρεώσεις. Πήγαινε κάποιον να υποδεχτεί στην πόρτα, σήκωσε τα χέρια να τον αγκαλιάσει. Φορούσε μια μαύρη μπλούζα που ήταν σι-θρου στα μπράτσα. Τα είδα τότε τα μπράτσα της. Έχουν κρεμάσει. Το αγκάλιασμά της δεν είναι πια ναζιάρικο, καταντάει να φαίνεται ικετευτικό.
Η Κίττυ μου να ικετεύει. Χριστέ μου.
Θυμάμαι τότε που με έτρωγε η ζήλια. Πόσα χρόνια της κοινής μας ζωής, ζήλευα κάθε έναν που αγκάλιαζε, κάθε έναν που μίλαγαν. Χνάρια στη φρέσκια άσφαλτο έλεγα, ο μαλάκας.
Την εκδικήθηκα γι αυτό. Της έκανα όλα τα χατήρια, με τη χολή του ανήμπορου. Δέχτηκα να πάρουμε σπίτι στο βουνό, και τη φανταζόμουν κάθε μέρα να γαμιέται με τον κουμπάρο που το σαλέ του ήταν 500 μέτρα πιο πέρα. Δέχτηκα αυτή τη δουλειά που με σκοτώνει, για την οποία η Κίττυ δεν έχει ιδέα. Κάθε της λέξη και μια πνευματώδης απαξιωτική σπόντα, κάθε της φιλί και μια ευγενική απομάκρυνση, «έχω δουλειά τώρα». Της τα δωσα όλα, εκτός από μένα.
Έφτανε μονάχα μια στιγμή για να καταλάβω. Βλέποντας τα μπράτσα της. Οτι η Κίττυ μου δεν είχε ποτέ ανάγκη από άντρα. Ανάγκη από ζωή είχε. Όλοι οι πιθανοί κι απίθανοι της πρόσφεραν αυτό ακριβώς. Ζωή. Ερεθίσματα. Κίνητρο να μάθει να ζει υγιεινά, κίνητρο να μάθει ψυχολογία, κίνητρο ν’ αφήσει τη δουλειά της στην πόλη και να πάει στο βουνό, να μάθει να πήγει τυριά και γιαούρτια και να ζήσει ευτυχισμένα.
Και τώρα τα μπράτσα είναι μαραμένα, και με τα μπράτσα μαραμένα ικετεύει για ζωή. Λίγη ζωή ακόμη, τη ζωή που δε μπορώ, που δε μπόρεσα ποτέ να της προσφέρω. Η ζωή μου.
Έκανα επάξια τη δουλειά του μετεωρίτη. Μας βύθισα και τους δύο κάτω απ΄τη θάλασσα.
15 comments:
Εχει και μέρος Γ (τελευταίο)
Θα μπορούσε και να τέλιωνε εκει.
Ετσι σκετο.
Εκτός αν δεν έχει τριτο μερος και το λες ετσι ως κινητρο.Για να μπαινουμε στο blog σου μηπως και ανεβασες την συνεχεια. Σαν το μετεωρίτη που προκειται να έρθει.
:-D
Πολύ, πολυ καλο..
Μου αρεσε που ειναι τοσο.. μα τοσο αληθινό.
Μου άρεσε ίσως περισσότερο από το μέρος Α, δεν είμαι σίγουρη..
πολυ καλο renton
περιμενω το γ για ολοκληρωμενο σχολιο
Καλησπέρα. Πολύ καλό. Μου τη δίνουν τα σήκουελ και οι μετεωρίτες :)
numb, ελπίζω τώρα να κατάλαβες το σχόλιό μου στο δικό σου μετεωριτικό ποστ! (το "τώρα, με πέθανες"!).
Φοβερός ο συγχρονισμός μας.
Στο τέλος μένεις μαλάκας ( μα τι τρομερό έκανε πια αυτός ο τυπός για να τα γκρεμίζει όλα?)
υγ: Αν δε γίνεις συγκεκριμένη στο Γ θα σου φέρω το μετεωρήτη στο κεφάλι.
Εντυπωσιασμένη.
Καλησπέρα.
κολοκύθι. Σταμάτα την ανάγνωση εδώ, δεν το ρισκάρω.
αργυρένια. Καλησπέρα, σ' ευχαριστώ
Απολαυστική !
Να πω την αμαρτία μου;
Έχεις γράψει πολύ καλύτερα κατ' εμέ...
Φιλιά!
Ελληνίδα μου σ' ευχαριστώ.
Αίολε, that's the idea. Αλλάζω, πειραματίζομαι και σίγουρα κάποια κείμενα είναι ανώτερα ή κατώτερα των προγενεστέρων. Πάντως αν έχεις (ή όποιος άλλος θέλει) να επισημάνεις κάτι που δε σου άρεσε, θα ήθελα μια πιο συγκεκριμένη κριτική.
Φιλιά και σε σένα!
Δόκτωρα, μ' έχει που μ' έχει πιάσει βαρεμάρα, εσύ κι ο Λούθορας θα με κάνετε να μη γράψω Γ τελικά.
Θα δω τί θα υπερισχύσει μέσα στο ΣΚ. Η βαρεμάρα ή ο προγραμματισμός!
Ρεεε σεις! τι εχετε πάθει όλοι και σχολιάζετε σαν να μην πω!Κι εσύ που καλείς τον κόσμο εδώ, γιατί απολογείσαι και απαντάς σε εκείνους που σου λένε αν έχεις γράψει καλύτερα ή χειρότερα; Τι στο διαλο είναι τα μπλογκς τελικά; Διαγωνισμοί λογοτεχνίας;Πάντα όταν διαβαζω κατι που μαρεσει με ξενερωνουν τα σχόλια.
Κοίταξε Μαρία Αντουανέττα, επειδή είμαι ψώνιο γραφιάς που θέλω κάποτε να εξελιχθώ σε πραγματικό συγγραφέα, κι επειδή δεν υπάρχουν, όπως θα γνωρίζεις, φορείς στην Ελλάδα για εκμάθηση γραφής, άσκηση κριτικής κλπ, με ενδιαφέρει τί σκεφτονται οι άλλοι και τα σχόλιά τους. Γι αυτό έχω και το μπλογκ άλλωστε(μάλλον είναι ένας απ΄τους λόγους).
Τα σχόλια μπορεί να είναι δύο ειδών:
α) "δεν είναι του γούστου μου, τα παλιά μ' άρεσαν καλύτερα" κλπ, πράγμα σεβαστό και φυσικά μή αναστρέψιμο, αφού ο γραφιάς πειραματίζεται, εξελίσσεται και στην τελική πλασάρει το γούστο το δικό του που δεν είναι καθόλου απαραίτητο να αρέσει σε όλο τον κόσμο και
β)"έκανες λάθος τη ροή/φαινόταν βιαστική η γραφή/ εκεί έγραφες εξεζητημένα" κλπ κλπ, πράγματα που είναι ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΑ (ως ένα σημείο πάντα) λάθη που επιδέχονται βελτίωση. Ε, εκεί καλό είναι να ακούει κανείς τους άλλους.
Χαίρομαι που σου άρεσε, σε ευχαριστώ για το ενδιαφέρον σχόλιο.
Post a Comment