Feb 27, 2008

Καπνός και άλλα

Ηταν ένας άντρας που μύριζε καπνό. Το πουκάμισο, το παντελόνι του, το πανωφόρι που δεν άλλαζε ποτέ. Οι πόροι του, τα χέρια του που ακουμπούσε στα τραπέζια, τα χαρτομάντηλα που φύσαγε τη μύτη του. Σκανδαλισμένες αέριζαν οι νοικοκυρές τα πετσετάκια τους για να φύγει η καπνίλα, μόλις έφευγε. Οι πιο προκομμένες βάζαν τις κουρτίνες στο πλυντήριο. Οπως ήταν επόμενο, δεν τον καλούσαν δεύτερη φορά.

Ηταν μια γυναίκα που δε μύριζε. Κι όταν λέμε δε μύριζε, εννοούμε δε μύριζε καθόλου. Σαφώς ήταν παντού ευπρόσδεκτη. Ολοι προσφέρονταν να της δανείσουν λίγη από τη μυρωδιά τους. Κι εκείνη, για να μη φανει ακατάδεκτη, έπαιρνε λίγο απ΄όλους στο μαντηλάκι της. Οταν έφτανε στο σπίτι, πετούσε το μαντηλάκι στα σκουπίδια πιάνοντάς το απ΄την άκρη.

Κάποτε συναντήθηκαν, τόσο τη συνεπήρε η καπνίλα, τη χτύπησε στο κεφάλι, κατά το κοινώς λεγόμενο, που τον πήρε από πίσω. Αμάθητη. Ηταν η συμβίωσή τους αρμονική, χωρίς πολλά τινάγματα. Κάπως ρετρό άλλωστε τα πετσετάκια στα τραπέζια, δείγμα φτωχού γούστου οπωσδήποτε.

Οπως συμβαίνει πάντοτε σε τέτοιες ιστορίες, κάποτε βγήκε η γυναίκα στο μπαλκόνι. Ηταν μια νύχτα ξάστερη κι ο αέρας καθαρός. Σαν κάτι να θυμήθηκε, με ένα σάλτο εκτινάχτηκε στο στύλο της ΔΕΗ. Δεν την ξαναείδε από τότε.

Βλέπω τη γυναίκα που και που στις συγκεντρώσεις, να μοιράζει το άρωμά της σαν αντίδωρο. "Μη σπρώχνεστε, όλοι θα πάρετε". Αρωμα με τελείωμα καπνού που σαν το μυρίσεις φέρνει δάκρυ.

Για τον άντρα που δεν καλούσαν πουθενά, δεν ξέρω.

7 comments:

Fight Back said...

"μου μυριζει" αλληγορια.
εν τελει του πηρε το αρωμα του κι αυτος εμεινε ο κυριος που δεν τον καλουν πουθενα.

ας προσεχαν κι οι δυο

Χ2 said...

Κι εγω δεν ξέρω,αλλά έπαθα πλάκα με το κείμενο.Τσιγάρο;

angeliki marinou said...

fight back: σκληρέ άντρα

X2: Ευχαριστώ (για το τσιγάρο)

tsiailisworld said...

μόλις διάβασα την περίληψη μιας καταπληκτικής παραβολής;
που αν την γράψεις θα κάνει θραύση ως short story, ή και νουβέλλα με φιλοσοφικό-κοινωνικό περιεχόμενοq συγχαρητήρια πάντως για τη σύλληψη που θίγει, κατά την ταπεινή μου γνώμη (μακάρι να ήμουν ταπεινός κι εγώ)
α)το κάπνισμα ως σύμβολο υπερβολικού ανδρισμού (cocky man)
β)την περιθωριοποίηση
γ)τη γυναικεία διπλο-προσωπικότητα
δ)την απόρριψη της γυναίκας και την πετυχημένη της κοινωνική αναγέννηση -αν φύγει αυτή πρώτη-
ε)την εξαφάνιση του αληθινού ανδρισμού μετά το γάμο

Παπαρούνα said...

του τα πήρε όλα κι έφυγε?
μπα...
αυτός έγινε άοσμος ύστερα.

vangelakas said...

Πολύ σούπερ καί άφιλτρο!

Unknown said...

Πρώτη φορά σε είδα και σε διάβασα. Κοίτα τη μου είπαν.
Κι εγώ βαριέμαι να σκεφτώ τι λες.
Και επιπόλαια θα πω, κάτι σε ολοκλήρωση μου θύμισε αυτό, με τον καπνό.