Καπνός και άλλα

Ηταν ένας άντρας που μύριζε καπνό. Το πουκάμισο, το παντελόνι του, το πανωφόρι που δεν άλλαζε ποτέ. Οι πόροι του, τα χέρια του που ακουμπούσε στα τραπέζια, τα χαρτομάντηλα που φύσαγε τη μύτη του. Σκανδαλισμένες αέριζαν οι νοικοκυρές τα πετσετάκια τους για να φύγει η καπνίλα, μόλις έφευγε. Οι πιο προκομμένες βάζαν τις κουρτίνες στο πλυντήριο. Οπως ήταν επόμενο, δεν τον καλούσαν δεύτερη φορά.

Ηταν μια γυναίκα που δε μύριζε. Κι όταν λέμε δε μύριζε, εννοούμε δε μύριζε καθόλου. Σαφώς ήταν παντού ευπρόσδεκτη. Ολοι προσφέρονταν να της δανείσουν λίγη από τη μυρωδιά τους. Κι εκείνη, για να μη φανει ακατάδεκτη, έπαιρνε λίγο απ΄όλους στο μαντηλάκι της. Οταν έφτανε στο σπίτι, πετούσε το μαντηλάκι στα σκουπίδια πιάνοντάς το απ΄την άκρη.

Κάποτε συναντήθηκαν, τόσο τη συνεπήρε η καπνίλα, τη χτύπησε στο κεφάλι, κατά το κοινώς λεγόμενο, που τον πήρε από πίσω. Αμάθητη. Ηταν η συμβίωσή τους αρμονική, χωρίς πολλά τινάγματα. Κάπως ρετρό άλλωστε τα πετσετάκια στα τραπέζια, δείγμα φτωχού γούστου οπωσδήποτε.

Οπως συμβαίνει πάντοτε σε τέτοιες ιστορίες, κάποτε βγήκε η γυναίκα στο μπαλκόνι. Ηταν μια νύχτα ξάστερη κι ο αέρας καθαρός. Σαν κάτι να θυμήθηκε, με ένα σάλτο εκτινάχτηκε στο στύλο της ΔΕΗ. Δεν την ξαναείδε από τότε.

Βλέπω τη γυναίκα που και που στις συγκεντρώσεις, να μοιράζει το άρωμά της σαν αντίδωρο. "Μη σπρώχνεστε, όλοι θα πάρετε". Αρωμα με τελείωμα καπνού που σαν το μυρίσεις φέρνει δάκρυ.

Για τον άντρα που δεν καλούσαν πουθενά, δεν ξέρω.