Με παρέα στο σούπερ μάρκετ

Η παρουσία τους μου γίνεται αντιληπτή μόνο στο σούπερ-μάρκετ. Είναι απορίας άξιον, πώς τύποι του σιναφιού τους μπορούν και συχνάζουν σε τέτοια μέρη. Είναι απίστευτο το ότι επιλέγουν να μου εμφανιστούν μέσα σε τόσο κόσμο, ανάμεσα στα τυριά και στα σαλάμια και τις κατεψυγμένες πίτες.

«Μην πάρεις αυτό το ψωμί. Είναι γεμάτο ζάχαρη. Προτίμησε το πολύσπορο του φούρνου», μου ψιθυρίζει στο αυτί ο Κρίτων που ήταν ειδήμων στην υγιεινή διατροφή.

«Σίγουρα έχεις κι άλλη χλωρίνη στο ντουλάπι. Μη σου πω πως έχεις δύο. Αλλά πού να θυμάσαι, που καθαρίζεις το σπίτι σου μια φορά τον χρόνο», τσιρίζει η κυρά-Μαρίκα.

«Δεν ξέρεις να κάνεις οικονομία», λέει ο μπαμπάς μου. «Κι αυτό το βιολί, να ‘ρχεσαι συνέχεια μόνη για ψώνια, να κουβαλάς τόσα πράγματα. Πότε θα βρεις έναν άνθρωπο να μοιράζεστε τα βάρη» κ.λπ κ.λπ.

Στις παραινέσεις αυτές συνήθως απαντώ με «Χμμ» ή «σσς» ή «σκάσε» ψιθυριστό για να μη δίνω στόχο. Πολλές φορές όμως παρεκτρέπομαι και βρίζω δυνατά. «Κι από καημό πεθαίνει ο άνθρωπος, όχι μόνο απ΄τη ζάχαρη, εσύ θα πρεπε να το ξέρεις». Αυτό πάει στον Κρίτωνα. Η «διάολε –  επιφωνηματικό, όχι απευθυνόμενο συγκεκριμένα - δε σκοπεύεις ποτέ να με αφήσεις σε ησυχία; Θα βρω τον άνθρωπο όταν γουστάρω» κ.λπ κ.λπ. Η κυρά-Μαρίκα πάντα τη γλιτώνει, γιατί σέβομαι την ηλικία της.

Το ότι οι γύρω με κοιτάζουν περίεργα έχει πάψει πια να με ενοχλεί. Το 'χω συνηθίσει να με κοιτάζουν περίεργα από τότε που σταμάτησα να κρύβω τον πόνο μου και τον φοράω με περηφάνια στο μέτωπο. Είχα αποφασίσει να τον ελευθερώσω, στην αρχή. Αυτός όμως μου έγινε αχώριστος σύντροφος, λίγο ενοχλητικός στην αρχή, με την ακραία προσήλωσή του, μετά πιο διακριτικός, τόσο που καμιά φορά τον ψάχνω, αν είναι ακόμα εκεί ή αν την έκανε, τελικά.

Όπως και να το δει κανείς, δε νιώθω ποτέ μοναξιά μέσα σε αυτή την κουστωδία. Τον πόνο μου και τα φαντάσματά μου. Για την ακρίβεια, νιώθω τυχερή κι ευλογημένη. Τόσο που δεν ξέρω στ’ αλήθεια τι έχω κάνει για να αξίζω μια τέτοια ευτυχία.