Sympathy for the devil

Φεύγοντας έδωσε στη Σβέτα τις τελευταίες οδηγίες για το ψήσιμο των χελιών. Η Ματίνα μουρμούρισε πως θα του πέσουν βαριά και πως συνέχεια κάνει του κεφαλιού του. Ο βρόντος της εξώπορτας αλάφιασε το Ντίνο που ακόμα κοιμόταν. «Τον μαλάκα, πρωινιάτικα», και σούρθηκε ξύνοντας τα ξεραμένα σάλια γύρω απ΄το στόμα στο πισί, να τσεκάρει την πρωινή κίνηση του μπλογκ.

Ο Στέλιος κατευθύνθηκε στην πυλωτή, όπου αναπαυόταν το απαστράπτον για την περίσταση Τογιότα. Υπό κανονικάς συνθήκας, θάτανε στο μώλο τέτοια ώρα - ή στη λαϊκή. Τον είχαν χάσει για μήνες μετά το έμφραγμα. Μόνο ο Πέτρος ο ψαράς - να ναι καλά - όλο περνούσε απ΄το σπίτι κι όλο έφερνε: μπαρμπούνια, αθερίνες και κουτσομούρες. Αν κάτι ανέστησε τον Στέλιο, ήταν οι φρέσκιες κουτσομούρες.

Ήταν αλήθεια μέρα να δει φίλους, να μοσχοβολήσει το αυτοκίνητο ντοματούλα, πιπεριά, πρώιμο πεπόνι Αργίτικο. Όμως όοοχι, μονολόγησε ο Στέλιος ενώ κόρναρε νευρικά στον μπροστινό, «Πράσινο ύπνεεεε!!!», όχι, κύριε, κι αυτό το Σάββατο έπρεπε να του το φέρουν πάνω κάτω. Ήταν όμως μέρος του τυπικού κι αυτά τα πράγματα τα ήξερε απ΄την αρχή.

Πήχτρα η Κηφισίας. Κοίταζε το ρολόι του. Κοίταζε τις ταμπέλες των καταστημάτων και χώριζε νοητά τα γράμματα ανά τρία. Αν δεν του έβγαιναν οι τριάδες με την πρώτη προχωρούσε στην επόμενη ταμπέλα. Και στη μεθεπομένη. Θυμήθηκε αργά να φορέσει τη ζώνη του. Όχι πως θα τον γράφανε, αλλά στη θέση του δεν θα ταν πρέπον. Στη θέση του ένα υπερφυσικό μωρό, με ζουλημένη κύστη, σχεδόν κομμένη στα δύο. Πανικός.

Όταν τον παρέλαβε ο παρκαδόρος, για αρχή ανακουφίστηκε.

.....

"Ωραία μου κυρία"
"Ηρθατε λοιπόν! Πόσο χαίρομαι. Δε σας είδαμε χθες στα εγκαίνια και..."
"Δεν πηγαίνω ποτέ σε εγκαίνια. Πώς να απολαύσεις τα έργα με τόσο κόσμο...".

Δε δέχτηκε να του κάνουν περιήγηση. Μόνος εισέβαλε στον εκθεσιακό χώρο με θάρρος αρχαίου Σπαρτιάτη και με σαφή αίσθηση του σκοπού. Η γραφιάς ζητά συγνώμη από τον φιλότεχνο αναγνώστη για την αδυναμία ενδελεχούς περιγραφής του εικαστικού πλαισίου της ιστορίας. Η αίσθηση σκοπού αποδυναμώνει στους ανθρώπους την καλλιτεχνική ματιά, την ευαισθησία, την ποιητικότητα. Είναι οι ταξιδευτές προς την Ιθάκη που κάνουν όλο το ταξίδι στην κουκέτα με δραμαμίνες και λένε "Όταν φτάσουμε ξυπνήστε με". Παρομοίως ο Στέλιος εξορμούσε στα τυφλά, παρακάμπτοντας video wall, κατασκευές από plexiglass, γλυπτά κι άλλα προϊστορικά τέρατα, αναζητώντας μάταια στο διάβα του την πολυπόθητη τουαλέτα.

Μέχρι που άκουσε την γνώριμη εισαγωγή κι ένιωσε να τον πλημμυρίζει το μεγαλείο.

Έστρεψε το κεφάλι κι έσκυψε να κρυφοκοιτάξει μέσα απ΄την κλειδαρότρυπα. Όσο κοίταζε, τόσο ένιωσε ν’ αυξάνονται η ένταση και το πατριωτικό πάθος, τόσο γιγάντωνε, φούσκωναν οι φλέβες του κι ένιωθε να πρασινίζει. Όταν ο εθνικός ύμνος έφτασε στην κορύφωσή του, ο Στέλιος δεν ήταν πια μια λεκάνη με λιμνάζοντα ούρα. Ήταν ο Χουλκ.

.....

Θα χε περάσει καμιά ώρα από το ανώνυμο τηλεφώνημά του στην ασφάλεια. Περίμενε με αγωνία τις εξελίξεις. Στις ειδήσεις δεν είχαν πει ακόμα τίποτα.

Κανείς δεν είχε πάρει χαμπάρι τη μεταμόρφωσή του. Μόνο εκείνος πλέον έβλεπε τους άλλους καθαρά. Το κομμάτι του χελιού έχασκε μπροστά του σαν ανοιγμένο αιδοίο περιγελώντας τον. "Θα σε πατάξω!", και το κάρφωσε με το πηρούνι. Ο Ντίνος απέναντι τον κοίταζε και κουνούσε την προβοσκίδα του. Τί ώρα ξύπνησε πάλι ο ρεζίλης; Όλη την ημέρα κάθεται σ' εκείνο το κομπιούτερ και το σβήνει όταν άλλος μπαίνει στο δωμάτιο. Σαν συνομώτης, σαν ίδιος με ΑΥΤΟΥΣ. Έννοια σου, θα σε φτιάξω κι εσένα. Η Ματίνα, η φάτσα της μια μάσκα Γοργόνας, άλεθε τη μαύρη ουσία με το υπερφυσικό της σάλιο.

Οι εχθροί έλαβαν τις ψυχικές του αναδόσεις και συσπειρωμένοι απέστειλαν ισχυρό ραδιενεργό κύμα. Κι ο Χουλκ ένιωσε άξαφνα τον γνώριμο διαπεραστικό πόνο στο μέρος της καρδιάς.
"Κυρία, κυρία, κύριο πράσινο!"
"Και στό πα χριστιανέ μου, τα χέλια θα σε πειράξουν, αλλά τι σε νοιάζει, αφού εγώ σε τρέχω; Aμε βρε ζώον κι εσύ να καλέσεις το ΕΚΑΒ, ο πατέρας σου πεθαίνει!"

Ο τεράστιος όγκος έκανε να πέσει στα πόδια της συζύγου μα εκείνη τραβήχτηκε. Έτσι άλλαξε γωνία την τελευταία στιγμή κι έπεσε στην αγκαλιά της Μολδαβής.

Κι εκεί ο Χουλκ έγινε ξανά Στέλιος. Τη μύρισε, έτριψε το μάγουλό του στην ποδιά της σα μωράκι, θυμήθηκε με πόση τρυφερότητα του έβαζε το πουλί μέσα στην πάπια εκείνη την πρώτη φορά. "Σβέτα, είσαι η σωτηρία του έθνους" της δήλωσε και μετά όλα έγιναν σκοτάδι.

(με την ευκαιρία της Art Athina '07)